De betere gastronomische producten worden van 25 t/m 27 januari 2010 op deze beurs voor restauranthouders in Maastricht gepresenteerd. Een kort verslag van ons bezoek.
Alleen genodigden hebben toegang tot het Walhalla, de EFFF. Dan hebben we het over hen die zich aantoonbaar bezig houden met de betere keuken. Wij van MergenMetz rekenen onszelf daartoe. De toegang bedraagt ook in ons geval onverbiddelijk € 50 p.p., waarbij men ook het recht heeft de BBB te bezoeken. Dat is, in de volksmond, de Bier en Bitterballen Beurs. (De divisie voor de snackbars, lunchrooms en platvloerse horeca.) De EFFF en BBB vinden plaats in twee aansluitende hallen, doch het is een verschil van dag en nacht.
Algehele indruk
Twee of drie jaar geleden bezochten we ook de EFFF. De indruk van toen is anders dan vandaag. Toen was er rijkelijk vis (Jan van As) – nu niet. Toen was Slow Food aanwezig – nu niet. Toen waren er truffels in overvloed – nu niet. Wel kaviaar. Dit wekt de indruk dat het iets minder is dan toen. Doch daarin mogen we ons niet vergissen. Er zijn veel nieuwe en andere bedrijven en dat is een pluspunt: als ieder jaar telkens dezelfde ondernemingen acte de presence geven, bloedt het immers dood. Op deze kleine maar fijne beurs is een geïnteresseerde bezoeker uren kwijt.
Bitterballen & korenwijn
Chef Thor presenteerde zich. Thorwald Voss is een man met ballen: kleine hapjes, bijzondere bitterballen. En wel zodanig dat wij hiervoor geneigd zijn de frituurpan op het vuur te zetten. Uiterst verrassende smaken, zoals Coco Thai, een pittig Thaise vulling met een kokoslaagje en daarna happen in een Torri Jappi, zoet gevuld met o.a. mango. (Dus als een restaurant u deze als amuse voorzet…. u weet nu waar ze vandaan komen.)
Van Stokerij en Branderij De IJsvogel proefden we een op eiken gelagerde zachte korenwijn. De alcohol voor deze jenevers wordt gedestilleerd uit "afgekeurd" bier van de nabij gelegen brouwerij in Arcen. (Dat is Hertog Jan.)
EKO is niet alles – het Graskeurmerk
EKO voor vlees is niet meer goed. EKO garandeert niet dat een dier een riant leven heeft gehad. Varkens krijgen misschien een paar m2 extra, wat speelgoed en biologisch verantwoord voer, maar daar houdt het dan ook bij op.
Het bijna ultieme is het Graskeurmerk. Varkens in de wei en een grasluifelstal. Zo natuurlijk mogelijk. Het enige dat ze niet krijgen is biologisch voer. EKO wel. Waarom geen biologisch voer? "Te duur," aldus de initiatiefnemer/woordvoerder/stichtingsbestuurder, wiens naam mij helaas is ontschoten.
De koks van Eurotoques bezetten een groot plein en kookten met Grasdier-vlees.
Puike Siciliaanse wijn en olijfolie
We kunnen het natuurlijk nog hebben over de EKO-broodjes van Carl Siegert, over de gave producten van de Bisschopsmolen. (Frank van Eerd heeft geen boodschap aan EKO. Hij zegt: regionaal maar dan wel zo goed mogelijk. Waarom geen EKO? Van Eerd legt uit dat wat hem betreft een EKO product waarin bijvoorbeeld biologische palmolie uit Indonesië is gebruikt, geen waardevolle bijdrage aan het milieu levert. We moeten ons niet blind staren op EKO, maar ook letten op foodmiles.)
Nee, we willen nog graag even Sicilia Wijnen vermelden. Met een goddelijke witte Kalea wijn, een verrukkelijke Zibbibo dessertwijn en de verdraaid grassige Barbàra olijfolie.
