1 – Met alle zintuigen

6 oktober 2012 – Behoorlijk bevangen door het artikel van Lucas Brouns over de Eetbare Bostuin hebben we besloten onze voortuin volledig op de schop te nemen. Samen met gedegen partners willen we er een modeltuin van maken.

Lees hier het artikel van Lucas Brouns op onze website.

Afgelopen woensdag zaten we voor het eerst om tafel. Vanaf nu doen we regelmatig verslag van dit project.

Bostuin, bosrandtuin? Eetbare Siertuin!

We hebben echter gekozen voor ‘Eetbare Siertuin’ dat o.i. de lading meer dekt. Of, met andere woorden, het woord ‘bostuin’ heeft een nogal heftige connotatie. En bosrandtuin is te lang. En bij een park denkt men al aan een enkele boom, wat struiken en kruidige vegetatie.

Onze gedegen partners

Die gedegen partners die we in de intro noemden zijn Buro Harro (Harro de Jong / René van Seumeren) en X

Toon persbericht (33 meer woorden)

Nog voor het project goed en wel is gestart, haken adviseurs, die we graag mogen, af. In deel 3 geven we een toelichting. We hebben beloofd hun naam in X te wijzigen. [29-10-2012]

. Buro Harro is gekend om zijn onconventionele aanpak en hoge natuurwaarde in tuinen, parken en landschappen. Bijzonder fraai en toegankelijk is zijn Groot Apeldoorns Landschapskookboek. Opeens begrepen ook wij iets van landschapsarchitectuur.

Modeltuin

Dus, zo dachten wij

Voorbeeldfunctie perken en plantsoenen

“Ja! Leuk! In Enschede heeft iemand courgettes in het plantsoen geplant,” riep een kennis. Dat bedoelen we dus niet.
Gemeenten besteden veel geld aan plantsoenonderhoud. Daarop willen ze besparen. Aan de andere kant stijgt de maatschappelijke druk om meer natuurwaarde te creëren en het minder gebruik te maken van bestrijdingsmiddelen. Dat staat ogenschijnlijk haaks op elkaar. Akkerranden moeten natuurlijker worden, de bij moet worden gered. Dat bereik je niet met intensieve landbouw en strakke, schone perken, plantsoenen en tuinen. Sommige gemeenten laten het onderhoud sponsoren of besteden het uit aan een hoveniersbedrijf dat er een reclameobject van maakt. Vaak met en veel grint en cortenstaal.

Met alle zintuigen

“Ja! Leuk! In Enschede heeft iemand courgettes in het plantsoen geplant,” riep een kennis toen ik over het idee van de eetbare bostuin als perk of plantsoen vertelde. Dat is het dus niet. Nee, het moet een harmonieus ecosysteem zijn dat geen of nauwelijks onderhoud vergt en waar buurtbewoners met al hun zintuigen van kunnen genieten. Door samenwerking met deskundigen hopen we een fraai voorbeeld te stellen.

Maatschappelijke tendensen

Tegenwoordig zijn begrippen als stadslandbouw, transition towns, daktuinen en weet-ik-veel-wat populair. We zijn ons meer en meer ervan bewust dat er iets moet veranderen. Maar veelal blijft het bij langdurig gepraat of mooie initiatieven die in schoonheid sterven, omdat iemand het moet doen – en dan niet even, maar jaren lang.

We wagen ons hier ook niet aan de discussie of de wereld alleen maar gered kan worden met meer grootschalige en intensieve landbouw. We constateren slechts dat dit ook leidt tot grootschalige voedseltekorten. Momenteel drukt de totaal mislukte graanoogst in het midden van de VS zwaar. Dat gaan we merken in de voedselprijzen. En daar ga je dan met je wilde ideeën over grootschaligheid. Des te opmerkelijker zijn de woorden van Martin Crawford in de video: Onderhoud? Tien dagen per jaar. Productiviteit? De voedingswaarde is groter dan in de reguliere landbouw. Met een eetbare bostuin kan je, bij optimaal ontwerp, tien mensen voeden per acre (4046 m2). Dat is twee maal zoveel als regulier. Alleen, met een eetbare bostuin oogst je niet massaal. Je kunt niet met een tractor over het land gaan.

Directe aanleidingen

Voor een dergelijke stap is meestal niet één aanleiding, maar is het een cumulatie van factoren. De twee meest belangrijke:

In onze voortuin is het niet goed toeven….
De voortuin, zoals we die hebben – of hadden, kunnen we nu wel zeggen – ligt aan de Utrechtseweg, de N225. Dit is een doorgaande provinciale weg (vanaf Utrecht) tussen Wageningen en Arnhem. Hoewel het verkeer door diverse dorpen wordt geremd en in onze omgeving er flink wat bebouwing is, blijft de provincie van mening dat hier 80 km/u moet worden gereden. Het is dus een teringherrie (excusez le mot). Het optimale genot van de voortuin verkrijgen we als we vanuit het raam van de woonkamer naar buiten kijken. En dat is dus beperkt genot

……en gras wordt mos.
In 1998, toen we pand en perceel kochten, was het gras een mosveld. We hebben de tuin gerenoveerd, aarde ingebracht en meer. Ook nieuw gras in de vorm van zoden. Hoewel op het zuiden is het na veertien jaar weer een mosveld. In 2008 schreven we er al over. Maatregelen hielpen niet, tenzij je drastische ingrepen doet die eigenlijk tegen de aanwezige ecologische structuur en het microklimaat indruisen. En dat stuit tegen de borst.
Vrijwel alle planten in de tuin hebben we uit zaad opgekweekt. Vaak met zaad uit de tuinen van de RHS. Zo hebben we een behoorlijke collectie tuingeraniums, salvia’s en meer. Die gaan er vermoedelijk allemaal uit.