In 2050 zal de wereldbevolking vermoedelijk negen miljard mensen bedragen. Door de voedselindustrie wordt dit als dogma gehanteerd om o.a. grootschalige monoculturen met hoogproducerende gewassen te verantwoorden. Dat is niet altijd zo wenselijk als het lijkt.
Vooruitgang is niet altijd goed.
Overheden en industrie hebben vele miljoenen in voedselprogramma’s en de ontwikkeling van nieuwe rassen gestoken. Soms is dat weggegooid geld, omdat men niet even terugkijkt.
Bangladesh valt terug op oude rassen
Sedert de tweede helft van de vorige eeuw zijn boeren gevallen voor nieuwe rassen die een hogere productie hebben. Klimaatverandering echter heeft de laatste jaren gezorgd voor meer tropische stromen en vloeden/overstromingen vanuit zee. Zee is zout. Nieuwe rassen blijken weinig zouttolerant te zijn. Met alle gevolgen van dien:– Boeren met verzilte grond kunnen voorlopig niets meer telen en
– de bevolking heeft (dus) minder te eten.
Armoede, honger, voedselhulp et cetera.
100 Jaar oude zouttolerante rijstrassen
Er wordt nu teruggevallen op oude zouttolerante rassen, die honderd jaar geleden door boeren zijn geselecteerd. Van de honderdduizend rijstrassen die er ooit moeten zijn geweest, zijn veel door de vooruitgang verloren gegaan. Dr Debal Deb heeft in India sinds 1997 meer dan zevenhonderd rijstsoorten vermeerderd en test oude rassen: Er zijn droogte tolerante rassen en ook rassen die wel drie maanden onder vier meter water kunnen staan.
“Een genetische verzekeringspolis tegen een onvoorspelbare toekomst,” luidt de laatste zin. Het toont aan hoe belangrijk oude rassen zijn en waarom biodiversiteit cruciaal is.
De klimaatverandering slaat ook toe in Assam, het India rechtsboven Bangladesh, genoten de boeren van matige overstromingen van de rivier Dorpang. Vruchtbare grond bleef achter. Doch door ontbossing van de hoger gelegen gebieden zijn de overstromingen heftiger geworden. Wat er aan vruchtbare aarde was spoelt weg en puur zand, stenen en andere onvruchtbare troep blijven achter (de goede grond stroomt, ironisch genoeg, door naar de delta van Bangladesh). Lees er hier meer over.
Bomen en planten die werden geteeld, sterven. Boeren zoeken nieuwe gewassen die het wel op de nieuwe grond willen doen: maïs, suikerriet, watermeloen (…) en rijst (paddy crop). Maar dat vinden ze, gezien de overstromingen, te riskant. Ze moeten eens met de boeren in het zuidelijker gelegen Bangladesh gaan praten of met hun landgenoot Debal Deb.
Link
Interview met Dr. Debal Deb in zes frames (klik op de plaatjes)
