Na een aantal jaar columns voor het blad Slow Maganement te hebben geschreven, was het ultimo 2009 tijd om er een punt achter te zetten. In 2010 geen stukjes meer van mijn hand. Uitgever Philip van Coevorden liet als blijk van dank en waardering een kistje met drie flessen wijn bezorgen.
Toen drie weken geleden de sneeuw zich als een deken over de tuin vleide, werd het tijd om binnen orde op zaken te stellen. Zo stonden nog twee zendingen kisten met Franse wijnen in de hal en gang. Waarvan een toch zeker al een half jaar. Samen met Joseph, doorgaans tuinhulp, brachten we de kisten naar de kelder en we ordenden de flessen op jaar in het wijnschap. En daar moeten ze nog een behoorlijke tijd liggen, want ik koop ze na de oogst en krijg ze als ze gebotteld zijn. In onze eigen kelder mogen ze zich verder ontwikkelen. Op de grond van de kelder trof ik een kistje aan met in oranje Wijnhandel Oranje erop gedrukt.
"Ah. Die heb ik cadeau gekregen van Slow Management," zei ik tegen Joseph. "Toen ik stopte met columns schrijven." Hij knikte begrijpend.
Ik realiseerde me dat dit kistje met de drie flessen wijn nu een jaar op de keldervloer lag.
Niet lang meer.
Brunello!
"Hé, dat is een brunello!" riep René. Mrs. M had zojuist gevraagd of hij ook een glas wijn wilde. De avond ervoor had ik de eerste fles uit het kistje geopend. Het was een verrukkelijke wijn. Goddelijk. Die konden we wel waarderen. Potjandorie, zeg, wat lekker.
Je kunt niet van alles veel weten. Van groenten weet ik veel. Van Luxemburgse wijnen weet ik iets. Van Franse ook, maar van Italiaanse wijnen weinig. (Zaf, de sommelier van Ristorante Adriano weet daarentegen alles van Italiaanse wijnen en weinig van Franse.)
"Ja. Nou. Wat doe je opgewonden," zei ik tegen René.
"Man! Dat is een van de beste wijnen van Italië," riep hij verheugd uit. En dat al van het kijken naar de fles zonder maar een slok uit zijn glas te hebben genomen.
"Ja. En? Nu je dat gezegd hebt, is ie dan nog lekkerder?" bromde ik. Enigszins gepikeerd, moet ik toegeven. Die snotaap, semi-schoonzoon, was 13 december negenentwintig geworden en ging mij even vertellen wat de beste wijn van Italië is. Alsof ik dat niet wist. Inderdaad, dat wist ik niet. Maar dat liet ik hem natuurlijk niet weten.
En nu, de dag voor Kerst 2010 zijn de drie flessen La Velona Brunello di Montalcino 2002 leeg. Heerlijke wijn. Mrs. M en ik hebben avonden genoten. Een wijn waar je lang van kan genieten. Waar je niets bij hoeft te eten. Zo volmaakt; zo lekker is ie van zichzelf.
Ik zal er met weemoed aan terugdenken.
Wij waren smaakvrienden.
Slow Maganement
Goed blad, trouwens, dat Slow Management. Als ik u was zou ik een abonnement nemen.
"I am a Human being, not a Human resource," luidt het motto. Om wat sfeer te proeven: lees dit op de website van Jaap Peters, schrijver van De Intensieve Menshouderij die, naar verluidt, samen met MainPress het blad is gestart. En MainPress kent u van managementboek.nl
Ennuh…. dank je, Philip, voor de onvergetelijke avonden met deze drie smaakvrienden.
