Het is alweer tijd voor een nieuwe De Scharrelaar. We schreven al eerder over dit literaire vogeltijdschrift. Nu weer, omdat het dat waard is. Prachtig uitgegeven en ook deze keer weer met een keur aan grappige, ontroerende en informatieve verhalen van diverse schrijvers. Speciale vermelding voor de illustraties van Paul Steenhuis die ik werkelijk schitterend vind (mag ik zo’n Jan-van-gent van pagina 81 voor boven mijn bed?).
We kunnen er kort over zijn. Voor iedere vogelliefhebber die graag leest of boekenverslinder die van vogels houdt, is dit tijdschrift een aanrader. Koop het los of neem een abonnement. Voor zover wij het beleven, staat in ieder nummer aantrekkelijk en interessant leesvoer. Er is geen reden om aan te nemen dat dat in de toekomst anders zal zijn. De aandacht voor vogels en vogels kijken neemt alleen maar toe, en er blijkt een verrassend groot reservoir van vogels-kijkende-schrijvers of schrijvende-vogel-kijkers.
| Titel | De Scharrelaar – Vogeltijdschrift voor lezers |
| Van | diverse auteurs |
| Uitgever | Atlas Contact |
| ISBN | 978 90 450 382 85 |
| Verschenen | april 2020 |
| Prijs | € 14,99 (als eBook € 9,99) |
| Verkrijgbaar bij | Kies voor de boekhandel van steen en cement. En àls je een webshop prefereert, kies dan deze. |
Persoonlijk ervoer ik met dit nieuwe nummer overigens wel wat minder binding dan met het vorige. Dat ligt niet aan de wielewaal op het omslag – ik herinner me een zonovergoten camping aan de Neusiedler See in Oostenrijk, begin jaren 1980 moet het zijn geweest, waar de wielewalen in hoge populieren weemoedig riepen –, maar misschien is er toch minder herkenning, een immers niet te onderschatten emotie.
Hoewel, nu ik erover nadenk: wij hadden ooit een tamme kauw, Gerrit geheten. Uiteraard Gerrit – in het verhaal van Marja Vuijsje kunt u nalezen waarom uiteraard. (En er staat nog een ander verhaal in dit nummer dat deels over een kauw gaat.)
Ook wijlen professor Lorenz (behalve nazi-sympathisant ook groot vogelkenner en hilarisch schrijver) komt meerdere malen ter sprake in De Scharrelaar: ik verslond zijn boeken. En dan gaat Remco Daalder in zijn bijdrage ook nog eens op bezoek in North Berwick waar ik afgelopen zomer met mijn gezin zelf ook genoten heb van de zeevogels. Dikke kans dat ik met mijn dochters in dezelfde tweedehands-winkel als hij gestaan heb.
Dus misschien was er toch geen gebrek aan herkenning. Maar iets anders. Een tijdschrift brengt ieder nieuw nummer weer een andere oogst aan verhalen. Die de ene keer waarschijnlijk beter vliegen of landen (om in vogeltermen te blijven) dan de andere keer. Die diversiteit is ook de aantrekkingskracht van dit blad.
Van harte aanbevolen!
