Op deze woensdag annonceerde de vereniging Het Nederlandse Bonte Bentheimer Landvarken in Beverwijk het label Echt Bonte Bentheimer. Terwijl wij voor die gelegenheid van huis waren, namen de biggen wraak en plunderden de moestuin.
Groot was de ontgoocheling na een bevredigende en blijde dag. Toeval? Of…. of…? Toeval bestaat immers niet.
Voorlopig geen sla, geen snijbiet, straks ernstig minder koolrabi en groenlof. Dat is zo'n beetje de grootste schade die we hebben vastgesteld. Janneke haar vijf biggen hadden een weg naar buiten gevonden. Onze moestuin kent een hek en een poort, tegen de konijnen. Dus ook tegen biggen. Maar dan moet ze wel gesloten zijn.
De neus van de biggen is goed: Ze zijn langs de wortelgroenten (wortels, pastinaak, schorseneren enz.) gemarcheerd (bedden 6A en 6B), langs de courgettes (1A), de suikermaïs, het klimrek met de pompoenen en olijfkomkommer (alles 1B) om het biggenwalhalla te vinden in de prachtige kroppen sla, mooie kleurige snijbiet en de rest: 2A en 2B en een reepje zeer jonge koolrabi in 3A.
Echt Bonte Bentheimer
De vereniging Het Nederlandse Bonte Bentheimer Landvarken wil dit zeldzame varkensras, misschien het enige echte dat Nederland nog kent, behouden. Haar doel is het bij wijze van spreken weer op de kaart te zetten: als dier van betekenis en op de menukaart.
Bonte Bentheimers leven minstens twee maal zo lang als dieren in de intensieve varkenshouderij, zijn robuust, zeer vriendelijk en hebben een uitmuntende vleeskwaliteit – een zeer hoog intramusculair vetgehalte. Om een ras te behouden, moet je slachten (lees dit).
Omdat het dier twee maal zo lang leeft als een regulier varken, is de kostprijs ook minstens twee maal zo hoog. Bovendien is een naam van een ras niet te beschermen. (Oftewel: iemand mag ongestraft een willekeurig stuk vlees Bonte Bentheimer noemen.)
Dit alles noopte de vereniging tot het annonceren van een label dat als garantie dient voor:
- raszuivere, stamboek geregistreerde dieren die
- op een integere, diervriendelijke manier worden gehouden en die
- op een behoorlijke manier worden gevoed
- Lees er meer over op de website van de Bonte Bentheimer.
Slachten om te overleven
Doe als vroeger: november is slachtmaand. Vers vlees in de winter, droge vleeswaren – hammen, worsten – gedurende de rest van het jaar. Op is op. En de volgende november is het weer slachtmaand.
Het is simpel: voor de biodiversiteit op aarde is het niet alleen zaak om plantensoorten en -rassen te behouden, maar ook dieren. Niet alleen de boommarter of vuursalamander, maar ook authentieke varkensrassen. Sus domesticus is, zoals de Latijnse naam al zegt, het gedomesticeerde varken; het is geen wild. (Sus scrofa is het wilde zwijn.) Een zeug werpt pakweg twee maal per jaar tien biggen. Dat begint al aan het einde van het eerste levensjaar. In principe kan een varken vijftien jaar oud worden; na het tiende jaar werpt een zeug niet meer of slechter.
Het is een keus:
a) Als we geen varkens zouden doden/slachten en zich ongebreideld laten vermenigvuldigen (zoals de mens) dan zou er in no time een enorme (over-)populatie zijn.
b) Of we moeten voorkomen dat ze zich vermenigvuldigen. Maar dat betekent uitsterven en uiteindelijk verschraling van de biodiversiteit.
Planmatig fokken is goed voor een gezond ras en om het in stand te houden. Wij van MergenMetz snappen dat. Maar geef de dieren wel een goed leven. En elke dag vlees? Nee, bedankt! Doe gewoon.
