De vorige maand berichtten we over het groot onderhoud dat we in de Eetbare Siertuin gingen uitvoeren. Dit vordert gestaag, en het ziet er, eerder dan we verwachtten, alweer enigszins toonbaar uit. Met enkele drastische ingrepen is de vergrassing fiks teruggedrongen en kon worden begonnen met nieuwe aanplant.
Gras is nooit helemaal uit te roeien en kweekgras is een geval apart. Net als zevenblad creëert het worteluitlopers en als er een klein stukje achterblijft, loopt dit weer uit. Het is niet de bodembedekker die we graag zien. Een ieder van het tuinteam heeft een stuk onder haar of zijn beheer en waar nieuw gras of zevenblad opduikt wordt subiet ingegrepen. Want juist dat is de afgelopen twee, drie jaar misgegaan.
Vrijwilliger Stephan heeft een flink stuk vergrast tuin letterlijk op de schop genomen (en afgevoerd). Dit is inmiddels opnieuw ingeplant.
Oude en nieuwe planten
Het ongewenste gras had het prachtige vuurgras (Imperata cylindrica) verdreven. Dit eetbare gras hebben we weer geplant. Eerder hadden we ook matrozensla (Tradescantia ohiensis) en deze fraaie, eetbare plant is nu weer terug.
Maar ook de plantaardige anabole steroïde, Rhaponticum cartrhamoides (lueza of maralwortel). Dan moeten we meteen denken aan het boek Dokters van nature. Of doen dieren niet aan doping?
We hebben een prachtige Torreya californica geplant in de diepere schaduw en een heuse suikeresdoorn (Acer saccharum) op de punt van wat het verfplantendeel is (of was).
Het deel van de Eetbare Siertuin dat erg zanderig, warm en droog is, hebben we Amerika genoemd. Herma houdt dit in de gaten. Er staat een aantal typisch Amerikaanse gewassen die goed tegen droogte (en kou) kunnen. Zoals de schijfcactus Opuntia humifusa.
Maar we hebben ook bekende planten als blaassilene, wegenwachter (wilde cichorei) en meer gezaaid en geplant. Enfin, kom binnenkort maar eens kijken.
