Boswiefloo
Gerdien van Stijn heeft van een open veld in het Eper bos een fikse eet- en moestuin gemaakt. Boswief’s Moestuin. Biodiversiteit ten voeten uit en dat weten ook de reeën en herten.
Loo, zoals het in diverse plaatsnamen als Hoenderloo, Otterlo, Busloo, Ermelo of Dwingeloo voorkomt, betekent een open plek in het bos. Dan is dit Boswiefloo.
![Boswiefloo [klik er op voor een vergroting]](https://mergenmetz.nl/wp-content/uploads/2015/08/Boswiefs-Loo-met-aanduidingen.jpg)
We kennen Gerdien alweer een aantal jaar. Tot vrij recent bleef ze low profile, zoals dat heet, met haar moestuin. Een beetje landelijke bekendheid ontstond met het boek Down to Earth van Sacha de Boer
en chefkok Jacob Jan Boerma van het driesterrenrestaurant De Leest in Vaassen. Dat verscheen oktober 2013. Maar Gerdien werd met één klap beroemd in Gelderland door de tv-serie De Tuinen van Kleijs, waarin ze een terugkerend item verzorgde en elke aflevering op doortastende wijze een aspect van het moestuinieren behandelde.
Ruim vóór Ketelbroek
Alweer maanden geleden hadden we ‘een zondag in augustus’ afgesproken. En dat werd het. Door een poort aan de bosrand met grote beuken, lopen we over een gemaaid pad naar de ronde moestuin. Links en rechts grote vrucht dragende heesters en bomen. Niet onwillekeurig moeten denken aan het bezoek dat we met Anthonetta van Bergenhenegouwen aan Ketelbroek aflegden. Ook bij Boswief’s moestuin doet de natuur haar werk.
“Deze staan er al tien jaar,” vertelt Gerdien. Appelbes (aronia), bessen, kornoeljes, rozen (rozenbottels) en meer. Het hangt er vol mee. Het is hetzelfde principe dat door de mannen van Ketelbroek sedert 2009 met een goed verhaal wordt uitgedragen: bomen, bosrand met heesters en dan uiteindelijk de onderbegroeiing. Hier zien we dat het ook stilletjes gebeurt. Niets bijzonders. Hoezo agroforestry? Ook in Boswief’s moestuin wint de sterkste het en drukt het “onkruid” weg.
Bonsai-frambozen
“Bonsai-frambozen,” zegt Gerdien “De reeën houden ze kort. Telkens als er jong sappige loten uitgroeien wordt dat afgevreten.”
We zien ook een perenboom die aan de onderzijde behoorlijk is bijgesnoeid. Door de dieren, welteverstaan. De stilte in de tuin is verdovend. Heel in de verte is alleen het geluid van een vliegtuig hoorbaar. Verder alleen vogels en insecten. Prachtig.
Mini-groenten
We worden rondgeleid in de ronde moestuin; de kijkers van het tv-programma zullen het herkennen. Voor een doorgewinterde moestuinier is het herkenbaar en ze hoeft ons niet veel uit te leggen. De cirkel is in segmenten verdeeld voor de wisselteelt. In het midden pronkt een keur aan kruiden. Bijzonder is de reeks onthoofde broccoliplanten die er staan. “De broccoli’s zijn geoogst en de koks willen minigroenten,” legt ze uit. Ze vindt het eigenlijk maar niets, dat mini-gedoe. Maar ze kunnen het krijgen: “De planten maken nieuwe scheuten met kleine bloemhoofdjes. Voila, de mini broccoli’s.”
Het terrein is zo groot dat om de moestuinen kruidenrijke bloemenweiden zijn gecreëerd. En elders op een veldje lopen schapen. Verderop is een rechthoekige moestuin en een fruitkooi met bessen en verrukkelijke frambozen.
Van boer naar bord
Gerdien levert groenten aan enkele restaurants in de omgeving en particulieren. We praten door naar aanleiding van de TV-serie en zijn het er over eens dat veel koks een wat beperkte kennis hebben van groente: er is duidelijk een kennisachterstand (ook op de beroepsopleidingen) over wat bijvoorbeeld seizoensgroente is, wanneer de smaak optimaal is – sommige gewassen smaken nu eenmaal beter wanneer ze “groot kunnen groeien”. En we zijn het er ook over eens dat de tv programma’s – ja, ook Maartens Moestuin van de VPRO – oppervlakkig zijn of te makkelijk gemaakt. Diepgang is er nauwelijks. Farm to table, van boerderij op het bord, zoals Dan Barber het in The Third Plate heeft beschreven. Koks verwachten groenten op bepaalde momenten. Een tuinder kan natuurlijk plannen en om meer controle te houden, telen onder glas. Maar de volle grond is natuurlijk mooier en beter. Zo is het in 2015 allemaal minstens een maand later dan in 2014.
Als koks (ook in hun opleiding) een ruimere kennis kunnen verwerven van ‘lokale groente van de Koude Grond’ en van smaakontwikkeling van dergelijke gewassen, dan kunnen ze meer flexibel inspelen op het aanbod van het seizoen. Koken met wat de grond dan levert. Gelukkig komen er al regelmatig jonge koks kijken en proeven bij Gerdien. Die zijn verbaasd hoe anders en beter de vers geoogste groente en kruiden smaken dan wat ze kennen van de groothandel.
Gerdien gaat er wat aan doen. Ze is open voor rondleidingen en groepen. Ze geeft ook lessen moestuinieren. Meer weten? Bezoek haar website.
Prachtig.