Een maaltijd met een verhaal.
Kent u die van die Canadezen die zouden komen?
Vanavond komen onze gasten; Canadese gasten, een echtpaar met drie jonge dochters van vijf tot tien jaar. De professor uit Winnipeg, waar onze dochter Gabi vorig jaar een tijdje studeerde, heeft Nederlandse wortels. Dus ook voor hem is het: Terug naar de wortels! (En hij sleurde vrouw en drie dochters mee….)
“Wij zorgen ervoor dat er iets te eten is,” had mrs. M nog gemaild. Wij? Ik dus. Maar dan, wat te koken? En hoeveel? Hebben ze onderweg al een compleet maal achter de kiezen of hebben ze dat juist niet gedaan om uitgehongerd bij ons aan te kunnen vallen? We kennen ze amper. Mrs. M trok vorige zomer met Gabi door Canada naar Winnipeg en heeft hem daar een of twee keer kort ontmoet. Gabi heeft hem vanzelfsprekend vaker ontmoet, maar smaak en eetgewoonten heeft ze niet in kaart gebracht. Althans, niet op een dermate wijze dat mijn vragen kunnen worden beantwoord. Zijn ze vegetarisch? Houden ze wel of niet van vis? Zijn ze allergisch voor noten? Kruiden? Breng ik ze in verlegenheid als ik allerlei curieuze groenten op tafel zet? “Where ignorance is bliss, ‘t is folly to be wise.” En dan dit: ze arriveren om 6:30 PM uur op Schiphol, mailde hij in maart. Rond 20:00 uur verwachten ze hier aan te komen. De regen en wind, die vandaag rond ons huis raast, dienende. Dat is lekker plannen. Dus na ampele overwegingen met mrs. M de knoop doorgehakt: een bordje sla vooraf en dan verse spaghetti met een saus.
Vegetarische saus, met courgette? Of zullen ze dan denken: “I didn’t find any meat in this sauce. What kind of cooking is this?”
“Zal ik gehakt halen bij Veld & Beek?” vroeg ik aan mrs. M.
“Neuh,” antwoordde ze.
“Dan vegetarisch?” vroeg ik.
“‘k Wee-niet,” zei ze en haar aandacht leek alweer bij het aanbrengen van de laatste wijzigingen in de kaartsoftware voor de Week van de Smaak-website.
 |
 |
Spek. Dat hebben we nog. Googlend op ‘pastasaus spek tomaat’ vind ik een men de naam all’Amatriciana. Intrigerend. En met die aanduiding verder zoekend gaat er, voor ons, pseudo-vegetariërs, een wereld open: 218.000 hits waarvan 2.370 Nederlands.
Zoveel websites, zoveel koks, zoveel verschillende samenstellingen van deze saus. De een beweert dat het uit de plaats Amatrice komt, waar spek, tomaten en peper het hele jaar door rijkelijk beschikbaar zijn, de ander zegt uit Orvieto. De meesten zijn ignorant. Maar beide plaatsen liggen niet te ver van Rome. Daarin zijn ze consistent.
Ik vertelde mrs. M wat ik zou gaan maken. Ze keek bedenkelijk toen ik het pepertje noemde.
“Oké. Ik houd wat saus zonder peper apart voor de kinderen.”
Bereiding
Dit is ons nu ons eigen recept voor de saus All’Amatrice (4 personen:)
Doe een scheutje olijfolie in een stevige pan (kasserol of koekenpan) en bak de spekjes wat uit. Neem uit de pan en vet/olie wegdoen.
Doe opnieuw een scheutje olie in de pan en bak de ui glazig. Doe de knoflook erbij, even omscheppen, en dan de tomaten. Omscheppen. Glas droge witte wijn erbij, de rode peper en de eetlepel balsamico. Laat maar een tijdje op laag vuur sudderen. Op het laatst de peterselie erdoor scheppen.
Ondertussen kookt u de pasta. Afgieten en met de saus mengen. Opscheppen, kaas erover en eet!
Ze kwamen…. maar wel erg laat
Om vier uur ‘s middags zei mrs. M: “Zou je niet eens het eten gaan voorbereiden. Straks zijn ze er eerder.”
Daar geloofde ik niets van. “Ik denk dat ze eerder om negen uur hier zijn dan kwart voor acht,” bromde ik.
Om vijf uur haalde ik sla uit de moestuin en maakte de pasta en saus.
En daarna begon het wachten.
Om acht uur waren ze er niet. Om kwart voor negen ook niet. Om negen uur ook niet.
“Hij heeft ons visitekaartje,” zei mrs. M. Ze werd zichtbaar onzeker over de afspraken die ze had gemaakt.
“Ook al is ie het kwijt, via zijn e-mail en/of even googlen op MergenMetz vind ie al onze gegevens.”
“Misschien hebben ze vanwege het kloteweer besloten maar niet te komen,” grapte ik. Dat werd niet leuk bevonden.
Om half tien besloten mrs. M en Gabi, die inmiddels ook was gearriveerd om haar prof op te wachten, dat we maar moesten gaan eten. Dat deden we. De sla, als voorgerechtje bestemd, ging helemaal op. Van de pasta en saus kon ik voldoende achterhouden, voor het geval ze nog zouden arriveren. Uitgehongerd zouden arriveren.
Toen we ons na de maaltijd wilden settelen voor het vervolg van het lange wachten, ging de deurbel. 22:06 Gaf de klok aan.
Daar stonden ze. In zomerse kledij in het donker, bij 16o C, gegeseld door wind en regen.
“Never fly Iberia,” was zo ongeveer het eerste wat hij zei. Ze kwamen uit Malaga en de vlucht was drie keer uitgesteld.
Och ja, ze hadden op het vliegveld al een punt pizza gegeten.
Och ja, ze wilden heus nog wel wat pasta eten. Beleefde mensen.
“The kids will just eat pasta, without the sauce.” Daar sta je dan met het pannetje apart gehouden saus. Terwijl ze aten vertelden ze honderduit over Polen, Marokko en Spanje. Daar waren ze de weken hiervoor al geweest. Om elf uur, één uur voor middernacht, hadden ze gegeten. Spaanse etenstijden. Dat dan weer wel.
“There was something spicy in it,” merkte hij nog op.
Rood pepertje?
