Twintig jaar Internationale Kwekerijdagen Bingerden. Van 17 t/m 19 juni 2016. Een van de mooiste, zo niet: de mooiste evenementen in Nederland voor de tuinliefhebbers. En elk jaar is het een feest. Een feest van herkenning. En er is altijd weer veel boeiends te ontdekken.
Een jubileum als dit kon niet meer dramatisch beginnen: tot het middaguur regende het. Na elf uur nam de intensiteit weliswaar af, maar het terrein was plaatselijk een modderpoel en waterballet. Met een tractor werden kiepladingen houtsnippers aangevoerd om paden en stands begaanbaar te houden.
Maar vrijdag is de dag voor de fanatici. De werkelijke die hards (wij dus) laten zich niet weerhouden door een buitje noch door een bui. En dat weten de standhouders ook.
“De ware liefhebbers zijn er gewoon altijd op vrijdag. Die willen er het eerst bij zijn,” benadrukt Peter Bauwens van De Nieuwe Tuin. “Zaterdag komen ook geïnteresseerden en de zondag is meer een dagje uit voor de familie.”
Bocking 14
Voor dat we bij Bauwens aangeland waren, stuitten de bij de stand van Cathy Portier op potten met smeerwortel Bocking 14. Niemand heeft die – wij overigens zelf wel – en er is redelijk vraag naar. Smeerwortel zaait zich normaliter uit, Bocking 14 niet; haar zaad is steriel. En dat is een voordeel. Maar het mooiste is dat deze smeerwortel een enorme voedingswaarde heeft. Als voedsel (voor dieren) en als meststof. ‘Russian comfrey’ heet ze in het Engels. Ontwikkeld of geselecteerd door Lawrence D. Hills, een Brit. Ook grondlegger van de Henry Doubleday Research Association, beter bekend als GardenOrganic.
Jaar van de Boon – nee: Jaar van de Peulvruchten
Peter Bauwens heeft bij zijn stand een kleine tentoonstelling in het kader van Het Jaar van de Boon – de Wereldvoedselorganisatie FAO noemt het The Year of the Pulses – wat zoveel betekent als Het Jaar van de Peulvruchten. Maar in de Lage Landen heeft iemand verzonnen dat pulses ‘boon’ moet zijn. Dus geen kikkererwten, geen linzen, geen sojabonen, geen lupinebonen, geen…? Natuurlijk wel. Peter laat het zien in een kleine tentoonstelling.
“Maar ik las laatst dat ook peulvruchten een te beperkt begrip is en dat linzen en sojabonen daar niet toe behoren,” lacht Peter. Het is verwarrend.
Met Peter wisselen we van gedachten over boeken – “Er zijn vandaag de dag zo veel tuinboeken en kookboeken!” – en de naam Herman van Dommelen valt.
“Ken jij zijn boeken?” vraagt Peter en ik moet ontkennen. Nooit van gehoord. Maar Peter is er enthousiast over. Dat wil zeggen: het zijn al wat oudere boeken.
Thuisgekomen googlen we op de naam Van Dommelen en vinden slechts één referentie naar “Peren voor (de) miljoenen”, bij de website van een pomologische vereniging Noord-Holland. Hij bestaat dus wel. Maar raar. dat hij niet vaker voorkomt. Zo oud? Nog een keer, iets ruimer, zoeken. Via een forum kom ik er achter dat Van Dommelen zijn boeken nu aanbiedt via de Nationale Boomgaardenstichting (Belgisch). En daar treffen we in de webshop diverse boeken van Herman Vandommele. What’s in a name, schreef Shakespeare in zijn stuk Romeo en Julia (1597). Google heeft die grap nog niet door (2016).
Peter Vanlaerhoven
We hebben best wel wat struiken en heesters van Peter in onze Eetbare Siertuin staan. En Peter is 25 juni 2016 met een mooie selectie planten te gast op ons Sint Jans-evenement (zie hier).
Hij belooft de stellingen, zoals hiernaast, mee te nemen.
Dus als u dit jaar niet naar Bingerden gaat, dan kunt u de 25ste nog bij ons uw slag slaan.
Inlandse bloemenzee
Jasper Helmantel van Cruydt-Hoeck laat zien dat “gewone” wilde planten uit Nederland een oogverblindend boeket kunnen vormen.
We kennen Jasper van o.a. het Netwerk Eeuwig Moes, dat een verband is van gekken zoals wij; mensen die zich inzetten om oude rassen te bewaren en vermeerderen. Hij blijkt zaad van look-zonder-look te hebben; de kunst is om het te vangen, omdat het wegspringt als de zaaddoos voldoende droog is. Wij hebben voldoende look-zonder-look in de tuin en kopen twee andere zakjes zaad bij hem.
Mooi publiek
We zijn natuurlijk ‘op Bingerden’ en het is met het kasteeltje en de enorme tuin een beetje chique entourage. Niet zozeer de exposanten, maar meer de omgeving en een deel van de bezoekers. We schatten het aantal mensen met welgestelde c.q. aristocratische kenmerken op 2%. Het aantal Duitse bezoekers ergens tussen de 33% en 50%. En de rest zijn mensen zoals u en wij. Wellicht dat dit kenmerkend is voor de eerste-dag-bezoekers.
De catering bestond andere jaren uit een grote tent die professioneel werd uitgebaat. Dit jaar stond er wel de grote tent, maar louter met tafels en stoelen – een eettent in de letterlijke betekenis. Op het buitenterrein ervoor staan een zestal stands en een heuse food truck waar de bezoeker een maal naar zijn gading kan kiezen. Maar we missen iets…
“Wat is er mis met een broodje kaas en een kop goede koffie?” vraagt Anthonetta. Ze heeft gelijk, wat aangeboden wordt is weliswaar allemaal bijzonder en apart, maar je moet het maar willen slikken. Onze keus valt uiteindelijk op drie kroketjes uit de truck: 1 x pastinaak kaas (iets te nat); 1 x garnalen-en-nog-wat (redelijk); 1 x eend/truffel (goed, maar truffel?) en 1 x “Sorry, brood is helaas op. Wordt gehaald.” Zonder brood dus.
Daarna halen we elders, bij een mobiele espressobar die buiten het voedselerf, tussen de stands van de kwekers staat, koffie.
We besluiten onze planten, die we bij de diverse kwekers hebben apart laten zetten, op te halen en naar huis te gaan. Maar dat duurt nog een uur of wat. Want onvermijdelijk komen wij achtereenvolgens tegen: Elvira van Tinteren (bestuurslid Herboristengilde en helpt in onze Eetbare Siertuin), Deborah Megens (van dit boek), Claudia Reina (Lady Smultuin) en raakt Anthonetta weer in gesprek met Peter Bauwens. Dit keer over Sarah Raven. Zij schijnt geweldig te zijn. Dat valt wel uit het enthousiaste gesprek op te maken.
En gelukkig hebben we nog wat foto’s
