Nadat ik de tuinbonen in de koude bak had gelegd om voor te trekken, ontwaarde ik witte kopjes in het testveldje. De kliswortel! Helemaal vergeten. Vorig jaar voor het eerst gezaaid om eens te zien hoe en wat en of het eetbaar is. Waarschijnlijk zijn ze niet meer te eten.
Daarna kon ik de verleiding kennelijk wel weerstaan, want vandaag wezen de witte topjes op het spruiten van de wortelstokken. Ik was ze vergeten.
Lijkt op schorseneren
Ze hebben veel van schorseneren weg. Alleen de wortels zijn vaker vertakt dat die van de schorseneer. Of in ons testveldje moeten meer stenen zitten dan elders. Ze lijken ook minder dik dan schorseneren. De langste mat 40 cm (en dan was de wortel nog afgebroken). Eigenlijk deed het me denken aan de eerste keer dat ik schorseneren oogste.
Qingdao Mingyuan Food Co. Ltd. kent een indeling in maten van de wortels van S tot XXXL. Met een diameter van 1,2 cm tot wel maximaal 4½ cm. En een lengte die wel tot 90 cm gaat. (Schorseneren uitgraven is al een voorzichtige bezigheid….)
Eten
De smaak schijnt aards en pittig te zijn. Kliswortel heeft kennelijk een grote medicinale werking en is een nog immer populaire groente in Azië. Aldus Wikipedia. Maar wij hebben er nog niets mee gedaan. Nu schijnt het zo te zijn dat ze na vijf maanden geoogst moeten worden, anders worden de wortels houterig. Stel dat we ze in mei hebben gezaaid, dan hadden we ze zo in september moeten oogsten.
Ik vrees het ergste.
De klis staat sedert 2013 in de Eetbare Siertuin.