Na de winter liep onze Bonte Bentheimer beer Koos met een trekkend linker achterpoot. Het bleek dat zijn hoeven te lang waren gegroeid; ze moesten worden gekapt. En dat is nogal een operatie met vrij lopende dieren.
Eerst dachten we dat hij zijn poot had geblesseerd aan de bevroren grond: modder met varkenspoten erin gedrukt en dat vervolgens bevriest is een nogal hard en hobbelig terrein.
Dierenarts Bas heeft Koos na de winter bekeken en zijn hoef bijgeknipt met een grote tang. Dat ging eenvoudig. Ik hield een bak voer onder Koos’ snuit en Bas knipte zijn nagels bij. Er kwam ook pus uit, dus het was licht ontstoken. Koos leek opgelucht en liep weer als een jonge hinde – van pakweg 280 kg.
Geen biggen eind mei
Het probleem is dat met een pijnlijke achterpoot Koos misschien wel de lust voelde, maar niet in staat was om te “springen” als Janneke berig is. Dus we hebben eind mei (nu) geen worp biggen.
Maar soepel liep Koos na het nagels knippen toch niet echt helemaal. Dus moest er nader worden onderzocht. Dat betekent dat hij op zijn rug moet. En dat is geen sinecure als de dieren vrij rond lopen.
In de strop happen
De nevenstaande foto’s zijn slechts een selectie uit de diverse pogingen die Bas ondernam om Koos in een strop te laten bijten. Hij moet in de lus bijten die dan over zijn bovenste deel van zijn bek wordt strakgetrokken. De strop blijft dan achter de boventanden vast zitten.
Niets leek Koos ertoe te verleiden; zelfs de strop insmeren met lekker voer niet. Nee, niets. Koos dacht: bekijk het maar en vluchtte uiteindelijk in het hok. Bas hield hem de strop voor en ja, uiteindelijk hapte Koos toe.
Een strakgetrokken strop om de neus en in de bek vindt een varken niet prettig. Oftewel: oorverdovend krijsen. Maar dat doen varkens al snel. Het enige dat Onze Lieve Heer hen verzuimd heeft te geven is een aangenaam keelgeluid.
Als krijsen niet helpt
Als krijsen niet afschrikt, dacht Koos, dan ga ik erbij zitten. Zie me dan maar in beweging te krijgen.
Bas had een boom op het varkensterrein gekozen waartegen Koos zou worden vastgezet. Daar moest hij dus heen. Hier duw ik (bruin vest) tegen Koos, maar met hulp van Joseph, Maaike (de andere dierenarts, die als hulptroeper met Bas mee was) en Bas, die aan het touw trekt, lukte het. Koos was niet onverzettelijk dus.
Kantelen
Het touw met de strop om het bovenste deel van zijn bek wordt om een paal van het hek geslagen en wordt strak gehouden. Aan de rechter voor- en achterpoot worden touwen – spanbanden, we hadden niets anders – bevestigd en huppekee Koos laat zich tegen de boom kantelen.
Je zou het niet hebben bedacht, maar het blijkt eenvoudig en gaat heel rustig.
De banden aan de poten worden wel strak gehouden, anders mocht Koos de neiging krijgen weer op te staan.
En geloof ons: een beer is beresterk.
Koos weet wel beter
Dit tafereel speelde zich helemaal af rond het middaguur. Zeug Janneke liet zich wijselijk niet zien. Waarom haar hoeven niet doorgroeien is een raadsel. Genetische aanleg?
“Je moet ze op beton laten lopen, dan slijt het bij,” grapte Bas. Ja. In de intensieve houderij lopen ze op roosters of beton. Bij ons in het bos.
Maar dan toch. Janneke is vier jaar oud. Koos twee. Janneke, noch haar zus Jet, hebben en hadden last van doorgegroeide hoeven/nagels. Toen ik die namiddag rond 17:00 uur Koos en Janneke wilde voeren, bleef Koos zo ver mogelijk uit mijn buurt. Anders is hij niet te verlegen om naar mij toe te komen en met flinke kopstoten mij te manen het voer als de sodemieter in de bak te doen. Maar als ik dit maal een stap in zijn richting zette, rende hij naar het hek aan de andere kant, ver weg van mij.
