Over Eediete, Pierre en ‘t Hof Welgelegen

Voor hen die erin geloven en zij die zeggen dat toeval niet bestaat. Oftewel: als Edith niet over ‘t Hof Welgelegen had getwittert dan…..

Hoe het kwam

Twitter moesten we maar eens onderzoeken. Een paar maanden geleden besloten we ons op het gladde ijs van dit medium, dat het midden houdt tussen gemankeerde e-mail en sms, te begeven. (Wilt u ons volgen? Klik dan hier of op het plaatje hiernaast.) Schoorvoetend begon MergenMetz te twitteren. We volgen een paar mensen, we ontdekken dat #moestuin een leuk label is, waar lief, leed en ook wel onzin wordt gedeeld.

Eediete

En we treffen Eediete aan. Ook zij op Twitter. We besluiten haar te volgen. Edith Dourleijn – op zijn Frans ee-die-te – schrijft en blogt over koken en geeft cursussen. Het moet primo juli zijn geweest, als ze een tweet (twitterbericht) over ‘t Hof Welgelegen de digitale ruimte in stuurt. Wij, nieuwsgierig, klikken op de link naar de website. We lezen over Esther en Ard van de Kreeke, over de monumentale boerderij, de grote ecologische moestuin en boergondische diners. Maar wel in Middelburg. Niet ècht binnen ons bereik.
“Iets voor jullie?” RT (re-tweet) ik het bericht aan Pierre en Linda. Zij wonen nu alweer een jaar of zeven in Vlissingen. En dat ligt bij Middelburg; het is eigenlijk Middelburg aan Zee.

“Krijg nou wat!”

Pierre is schrijver, journalist, columnist, eind- en hoofdredacteur. Voornamelijk voor managementbladen en -literatuur. Hij leeft met de pen en is vooral bijzonder scherp en snedig. We kennen elkaar al jaren. Ooit verafschuwde Pierre de nieuwerwetse media, maar Twitter is, zeg maar, echt zijn ding (vrij naar Paulien Cornellisse). Eerst reageerde Pierre nurks op mijn re-tweet – groen, groente? Dat is iets voor tuinkabouters. Linda was daarentegen enthousiast.

Donderdag 5 augustus gaat mijn gsm. Pierre Pieterse staat er op het scherm.
“Krijg nou wat!” roep ik uit. We hadden elkaars stem al zeker een, misschien wel twee jaar, niet meer gehoord. Pierre vertelt dat hij de tweehonderdste volger bleek van @thofwelgelegen en dus een groentepakket cadeau kreeg.

“Ard vroeg mij hoe ik bij ‘t Hof Welgelegen kwam. Ik zei: door Norbert Mergen. Dat zei hem niets. Ik zei: MergenMetz?! Ja, nou, dat kende hij wel! En die olijfolie wilde hij graag gaan verkopen. Je moet ‘m maar eens bellen.”
Pierre vertelt over Ard, dat we maar eens snel ‘t Hof Welgelegen moeten bezoeken – ‘Zo kunnen we ze misschien weer eens naar Vlissingen lokken,’ had Linda over mrs. M en mij gezegd. En last but not least, Pierre en Linda worden afhaalpunt in Vlissingen van de groentetassen van ‘t Hof Welgelegen.

Ard

Twee dagen later bel ik met Ard. Een bevlogen, enthousiaste man. Hij kent onze website, is al geruime tijd geabonneerd op onze nieuwsbrief en had zijn oog al laten vallen op de olijfolie. Om in zijn boerderijwinkel te verkopen. Art vertelt over groente telen, over de kippen, de groentepakketten, over Zeeuwse chef-koks die zijn groentes gebruiken en die bij hem weer boergondische diners aanrichten. Het klinkt bijna te mooi om waar te zijn. Maar het is waar. We spreken over (vergeten) groenten, duurzame energie en wat dies meer zij. En we hebben gemeenschappelijke kennissen. Zo heeft Taco IJzerman van De Ommuurde Tuin hem geadviseerd bij het opzetten van de moestuin en ook een lezing in Middelburg gegeven.

Cumulatief toeval heet voorzienigheid

Dit is te veel toeval bij elkaar om nog toeval te zijn. Dit is de voorzienigheid geweest. Als Eediete niet over ‘t Hof Welgelegen had getwittert dan had ik het bericht niet doorgestuurd. En als Pierre niet heel toevallig de 200^ste volger van ‘t Hof Welgelegen was, had hij geen groentepakket cadeau gekregen, had hij Ard niet gesproken en had Middelburg en de wijde omgeving niet kunnen kennismaken met die geweldige Portugese olijfolie. (Kent u die nog niet? Klik dan hier.)

‘t Kan snel gaan. Vanaf woensdagmiddag 11 augustus 2010 staat er een taptank met dertig liter in Middelburg.

Rest de vraag of en zo ja wanneer Ard zelf contact met ons had opgenomen over de olie, als Edith haar tweet niet had verzonden. (Of als we haar tweet niet hadden gelezen.)

Koningin Beatrix

Moet ons toch wel een beetje van het hart. De zorg die Koningin Beatrix over het asociale karakter van de nieuwe media in haar kersttoespraak van 2009 uitte, verdient nuance. Natuurlijk, als je de respons leest op berichten in De Telegraaf, of Geen Stijl, dan heeft ze gelijk. Daar zit heel veel verbaal geweld tussen van mensen die anoniem willen blijven. Onze vorstin zei o.a. (lees hier haar hele toespraak):

De moderne technische mogelijkheden lijken mensen wel dichter bij elkaar te brengen maar ze blijven op ‘veilige’ afstand, schuilgaand achter hun schermen. Wij kunnen nu spreken zonder te voorschijn te komen, zonder zelf gezien te worden, anoniem. Domweg, grofweg emoties uiten is makkelijk geworden. Op spreken zonder respect wordt niemand meer afgerekend. Niet het vreemd zijn maakt de ander agressief maar agressiviteit maakt de ander tot vreemde.

Maar dankzij Twitter gaan wij binnenkort naar Ard en Esther en we bezoeken dan gelijk Pierre en Linda weer eens. En Edith? Wie weet ontmoeten we ook haar eens. Ooit.