Wel even schrikken als om acht uur 's ochtends de temperatuur op tien meter hoogte -170 C is. Hoe doen onze Bonte Bentheimer landvarkens het bij die temperaturen?
De lage temperatuur op grote hoogte betekent een grondtemperatuur van twintig onder nul. Vermoedelijk is het voor zonsopkomst wel een graadje of twee kouder geweest.
Geen watjes
Een landvarken heet niet voor niets zo. Bonte Bentheimers zijn robuuste buitendieren. Ze krijgen tegen de winter een dikke(re) vacht. Het zijn geen watjes; ze zijn weerbestendig, lopen, wroeten en zijn de hele dag in touw.
Prof. dr. Frans van Knapen zei het, tijdens het slotseminar over het Varken als Landschapsontwikkelaar, eigenlijk heel terloops: die roze varkens uit de intensieve varkenshouderij worden buiten bij het minste of geringste ziek. Zo niet de landvarkens.
Zo ziet er binnen uit. Twee bedden van de dames.
Laagste temperatuur in 25 jaar
We hebben (nu) nog twee zeugen en een beer. Één zeug gaat te zijner tijd verhuizen; verkocht als 'drachtige zeug'. Met de andere twee (Janneke en Koos) gaan we fokken, om het ras in stand te houden.
Man in de ban
Toen Karel, het broertje van Koos, vertrok naar Buitengewone Varkens, hebben we de beer bij de zeugen gelaten. Alles goed en wel, maar beer Koos mocht van de dames 's nachts niet bij hen in het hok. Dus hij verbleef in een geïmproviseerd buitenverblijf: droog en met stro.
Stram
Toen echter de eerste goede nachtvorst was geweest, leek Koos stram en aangeslagen door de kou. Maar de wat moeizame loopbewegingen komen voornamelijk door de bevroren natte grond, die door het betreden voorheen, grillige en keiharde vormen heeft aangenomen. Wij zelf lopen er ook niet makkelijk over, laat staan varkens met hun toch kleine poten en hoefjes.
Desalniettemin hebben we Koos even tijdelijk apart gezet, met zijn eigen geïsoleerde hok. Vol stro.
Eten
De dames en heer krijgen nu extra veel te eten. Omdat het water is afgesloten: warme pap. En wat groenten resten (en iets brood, want dat is o zo lekker).