26 en 27 september 2017 was in Houten weer de kleine, maar fijne vakbeurs voor bijzondere etenswaar. We brachten een bezoek om te zien wat het inhoudt, waar de Nederlandse winkelier Abraham de mosterd haalt.
Deze jaarlijkse beurs heet officieel Vakbeurs Foodspecialiteiten. Dit is een taalkundig gedrocht dat we niet verder willen uitdragen. Eten, etenswaren, voedsel, okay, maar je komt te pas en te onpas het Engelse ‘food’ in samenstelling met Nederlandse woorden tegen. Zot. Schrijf dan Food specialities – als je dan toch Engels wilt bezigen. Maar voor voedselspecialiteiten hebben we een goed Nederlands woord: delicatessen.
De beurs is voortgekomen uit de kaashandel en dat is nog steeds te merken. Soms krijg je de indruk dat de helft van de beurs kaas is en dan voornamelijk Nederlandse kazen. Goudgeel Goudse wielen. De andere vijftig procent is eigenlijk interessanter, gevarieerder.
De groothandelaren Voets en Bommels pakken gepast uit: groot. Ze bieden de kleine producenten die zij vertegenwoordigen een vierkante meter of twee onder hun dak. Soms bijzonder leuke producten, zoals het Ierse product Sarah’s Honey. Producten met honing, ontsproten aan het brein van Sarah Gouch, wier moeder het bedrijf Mileeven had gestart – en we hebben met moeder gesproken op de beurs. De honing-gembercombinatie was verrukkelijk. Maar kunnen we niet beter Nederlandse honing eten? In driekwart van de honing, van waar ook ter wereld het mag komen, zijn neonicotinoïden aangetroffen (lees dit). Dus doe dan maar Nederlandse honing.
Omgekat bier
Onder het dak van Bommels treffen we de Sint Servattumus brouwerij uit Schijndel. Nooit van gehoord. Ze brouwen zo te zien allerlei leuke bieren, met spelt uit Liempde, Schijndels hop en mout van de enige Nederlandse mouterij die er nog is, die van Bavaria. Voor de fruitbieren wordt gebruik gemaakt van lokaal fruit. Waarom kennen wij dit niet? Vermoedelijk (ook) omdat ze er niet voor schromen er allerlei andere etiketten op te plakken – omkatten heet dat tegenwoordig, een andere identiteit geven. En in de voedselwereld heet het dan private label (Engels), uw eigen merk. Dus als u wel eens Bosch’ Draak Water heeft gedronken, dan komt dat uit deze brouwerij.
Verrassend is het aantal stands met Griekse producten. Naar verhouding, welteverstaan. Op het gebied van chocola kent de beurs niets, nou ja, geen kwaliteit. Leonidas is met een stand vertegenwoordigd, maar dat mag geen naam hebben. We troffen Ecuadors Fine Taste aan, goede bekenden, daar ClearChox het chocolademerk Hoja Verde distribueert. Maar ze hebben meer typisch Ecuadoriaanse producten, zoals Mira avocado-olie en Vélez koffie.
Opvallend
Leuk was de ontmoeting met Ivo Brandão van NederPorto en True Tapas. Onmiskenbaar met Portugees bloed die hele mooie Portugese producten aanbiedt. We kochten er ter plekke een paar worsten. Uitstekend van smaak. Hij gaf ons de naam Quinta das Arcas als huis voor hele goede wijn. We delen dat, niet nader beoordeeld, meteen met u.
Biltong is een kenmerkend Zuid-Afrikaans artikel; gedroogd rundvlees. Maar de biltong die wij hier zien, komt niet uit Zuid-Afrika vanwege een importverbod, weet de meneer van Bosveld te vertellen. En Bosveld is niet zijn naam, maar de naam voor noordelijk Zuid-Afrikaans (natuur-)gebied, dat ze aan hun Nederlandse onderneming hebben gegeven. En biltong is van de bil van een rund. Het is een Nederlandse vinding, dat de Boeren, de Nederlandse immigranten in Zuid-Afrika, maakten om proviand te hebben voor hun lange reizen (en oorlog tegen de Engelsen). Bil is bovendien geen Zuid-Afrikaans woord, zegt de man. Althans wel voor auto(mobiel – bil), maar niet voor de helft van de kont van mens of dier. De biltong wordt in Nederland gemaakt (gedroogd) van Australisch of Argentijns rundvlees. De man vertelt trots dat hun onderneming ook rooibos, de thee, in 1997 te hebben geïntroduceerd. Vandaag de dag een ‘gewoon’ artikel.
En daar is Janneke!
Janneke Donders kennen we al heel wat jaren. Zo af en toe en dan weer wat vaker, komen we elkaar tegen. Ze was (of is) actief bij de lokale Slow Food-afdeling en niet lang geleden maakte ze de stap vanuit de culturele wereld naar haar passie: echt eten. Haar merk: Boer aan Tafel. Prachtige natuurlijke soepen, sauzen en wat al niet meer. De passie van Janneke zit bovendien in de pot. Het is niet biologisch gecertificeerd, maar Janneke kennende, is er niet mee gerotzooid. Bovendien kost het certificeren een lieve duit, zeker voor deze kleinschalige omvang weegt dat relatief zwaar. Want niet alleen moet de boer BIO-gecertificeerd zijn, ook Janneke haar bedrijf. Alleen de winkelier, dus waar u het koopt, hoeft dat niet.
Goede chocola?
Het is een leuke beurs. Met een breed scala aan diverse producten. Kaas, kaaskoekjes uiteraard, wat we hierboven hebben beschreven, gelukkig niet al te veel wijnen, mooie Spaanse hammen, Franse delicatessen en meer. En niet te vergeten Sonneclaer Ijs, dat we ook op de BIO beurs tegenkomen. Maar er was geen chocola. Althans chocola van enige kwaliteit.
We waren er voornamelijk uit hoofde van onze betrokkenheid met ClearChox – ver boven fairtrade chocolade, dat nu aan pakweg 250 winkels in de Benelux en 170 in Duitsland en Oostenrijk wordt geleverd. Want deze beurs is er voor de detailhandel, de delicatessenwinkels. Niet zozeer voor koks en al helemaal niet voor consumenten. Dus voor ClearChox is het zoeken naar een podium om met de juiste winkeliers of ketens in contact te komen. In Nederland bestaan vrijwel geen echte delicatessenzaken meer. Het zijn kaaswinkels ‘die er wat bij doen’, het zijn de koffiezaken die chocola verkopen. In Duitsland zijn nog relatief veel Feinkostladen en ook de Konditoreien, de banketbakkerijen waar je koffie of thee kan drinken met een punt taart erbij, zijn in elk groot dorp of stad te vinden.
Soms hebben we een hyperlink van de foto gemaakt, als deze specifiek een product of leverancier betreft.
