Bron: Meine wilde Pflanzenküche, Meret Bissegger (met de zegening van Slow Food Zwitserland)
100 gr sjalotten, gesnipperd; 100 gr bleekselderijstengel, gesnipperd; 2 eetl olijfolie; ½ rode peper, fijngehakt; 1 teen knoflook, geperst; 1 theel kruidenzout; 100 ml droge witte wijn; 400 gr spaghetti; 3 handen vol hoptoppen; olijfolie; peper & zout; optioneel: Parmezaanse kaas
Hopscheuten waren of zijn een hype. Maar dat is maar even. Hoptoppen kan je plukken tot de bloei van de plant begint – of beter: zolang u er nog bij kunt, want hop kan wel een metertje of zes klimmen.Neem de bovenste 10 -15 cm. Daar is het nog zacht. In voorkomend gevallen wil de hoprank daar ook breken als u het sterk buigt.
Breng in een pan ruim water aan de kook. In een andere stevige pan (kasserol) verwarmt u de 2 eetlepels olijfolie en smoort daarin de sjalot- en selderijsnippers. Als het wat glazig wordt de knoflook en peper erbij doen als ook het kruidenzout. Dan de witte wijn erbij en inkoken.Ondertussen kookt u de pasta. De laatste vijf minuten doet u de hoptoppen erbij.
Giet de pasta af en breng over in de pan met de saus. Mengen en op smaak brengen met peper en zout en misschien nog wat olie.Serveer, wij deden er nog wat geraspte Parmezaanse kaas over.
30 juli 2013
Al jaren groeit de hop over de koude kas. Als een soort schaduwdoek in de zomer ligt ze daar. En ja, er komen bellen aan. En nee, we maken geen bier.
Toen de hype met de hopscheuten begon, dacht ik: die moet ik maar eens oogsten. Maar telkens was ik te laat. Onlangs ontdekte ik in dat geweldige boek – Kopen! De Duitse taal is niet zo moeilijk – dat hoptoppen ook goed eetbaar zijn.
Ik vertelde het Anthonetta – die onze polycultuurTUIN heeft ingericht – en een paar weken later zei ze: "Mijn broer in Maastricht wist dat al. Hij had het al eens in een restaurant daar gegeten." (Zie je wel, dat zuidelijke Limburg is toch Duitsland.)
Vanavond heb ik het eindelijk eens gemaakt. Hoptoppen hebben geen uitgesproken smaak. Het is eigenlijk wel een prettig gerecht. Grün-weiße Spaghetti, zoals het in het kookboek heet.
Al jaren groeit de hop over de koude kas. Als een soort schaduwdoek in de zomer ligt ze daar. En ja, er komen bellen aan. En nee, we maken geen bier.
Toen de hype met de hopscheuten begon, dacht ik: die moet ik maar eens oogsten. Maar telkens was ik te laat. Onlangs ontdekte ik in dat geweldige boek – Kopen! De Duitse taal is niet zo moeilijk – dat hoptoppen ook goed eetbaar zijn.
Ik vertelde het Anthonetta – die onze polycultuurTUIN heeft ingericht – en een paar weken later zei ze: "Mijn broer in Maastricht wist dat al. Hij had het al eens in een restaurant daar gegeten." (Zie je wel, dat zuidelijke Limburg is toch Duitsland.)
Vanavond heb ik het eindelijk eens gemaakt. Hoptoppen hebben geen uitgesproken smaak. Het is eigenlijk wel een prettig gerecht. Grün-weiße Spaghetti, zoals het in het kookboek heet.
OPMERKINGEN
1. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik geen bleekselderij in huis had. Het recept, zoals boven gegeven, is uit het kookboek overgenomen.
2. Ik heb het voor twee gemaakt met een goede hand vol hoptoppen. (De meeste toppen lagen op het glazen dak van de kas….)
2. Ik heb het voor twee gemaakt met een goede hand vol hoptoppen. (De meeste toppen lagen op het glazen dak van de kas….)
