Urine

Dat ook menselijke poep meststof is, mag als bekend worden verondersteld. Tot na de Tweede Wereldoorlog was het bijvoorbeeld. gebruikelijk de beerput leeg te scheppen en emmers vol over de moestuin – het aardbeienbed! – uit te gieten. Totdat vrijwel elke woning op het riool was aangesloten en de beerput verdween.

Onderaan hebben we het bijzondere relaas van Anton geplaatst. Vergeet dit niet te lezen!

(In het Engels heet dit eufemistisch night soil. De beerputten en andere opvangreservoirs werden in de 18e eeuw ‘s nachts door de zgn. nightmen leeggehaald. De vaste bestanddelen werden i.v.m. ziektekansen – bacteriën, wormen – eerst gecomposteerd en daarna als humanure als mest in de tuin.)

Vloeibaar goud

Samenstelling

Menselijke urine is een uistekende bron van stikstof, fosfor, kalium (N:P:K 18:2:5) en sporenelementen en bovendien in een vorm dat het makkelijk door de bodem wordt opgenomen. Het hele jaar beschikbaar en gratis.

Geur

Verse urine ruikt in principe niet. Tenzij het een warme dag was en u het meeste vocht heeft uitgezweet. Dan bent u niet vaak naar de wc geweest en aan het einde van de dag wil uw lichaam het afval wel kwijt. Dat betekent een iets meer riekende donkergele plas.
Urine is 95% water en 2-2½% ureum. Urine gaat ruiken doordat dit ureum wordt blootgesteld aan lucht. Dan ontstaat ammoniak. Ureum is een stikstofhoudende meststof: (NH2)2CO. Eens ammoniak ontstaat is het ongeschikt om direct bij de planten te gieten.

Zout

Urine is zout: natrium en kalium. Kalium is een bekende meststof. Over het algemeen houden planten niet van zout. Dus als u verse urine als mest wilt gebruiken wordt verdunnen aangeraden.

Heel verse menselijke urine is steriel en vrij van bacteriën. Het zou zo kunnen worden gedronken. (Vroeger werd het als heilmiddel tegen ziekten als mondwater gebruikt.)
Doch andere bronnen zeggen dat er wel bacteriën, ziektekiemen etc. in kunnen zitten (lees dit verslag). Vertrouwt u het niet? Zes maanden opslag in een tank is afdoende.

Urine ouder dan 24 uur kan op de composthoop. Verse urine (d.w.z. jonger dan 24 uur) moet worden verdund. De verschillende bronnen zijn het niet eens over de mate: de een zegt 1 deel urine op 4 delen water. De andere adviseert als volgt:

Als er medicijnen (w.o. antibiotica) worden ingenomen, giet u de urine uiteraard niet in de tuin. Gouden regel is dat u weer schoon bent na zes weken nà het stoppen van het gebruik.

In Afrika zijn serieuze projecten opgezet om de aarde te bemesten met urine. Kijk hier eens. Jerrycans vol urine. Van de westerse landen is men in Zweden en Finland ver gevorderd met het opvangen van urine en het gebruik ervan als meststof. In Nederland is het niet toegestaan het in de reguliere landbouw te gebruiken, alhoewel door Wageningen UR wordt onderzocht hoe het wel is toe te passen. In 2005 zijn er experimenten gestart. De resultaten ervan hebben we niet kunnen vinden.

Komt de po weer terug?

Misschien een idee voor ecologisch bewuste (moes-)tuiniers. Gewoon weer een po onder het bed. De volgende ochtend verdunnen met water en huppekee, in de tuin ermee.

Meer lezen:

Artikel in The Ecologist
Liquid Gold: The lore and logic of using urine to grow plants. Uitgeverij  Greenbooks, 2004, ISBN 1903998484, $ 10,–
Lowtech Magazine: Uw stoelgang kan de Wereld redden
Journal of Agricultural and Food Chemistry

Dosering Urine

Reactie van Liesbeth Pilon, dd 2 april 2018

Naar aanleiding van “Urine ouder dan 24 uur kan op de composthoop. Verse urine (d.w.z. jonger dan 24 uur) moet worden verdund…..” [Onder kop Zout, MM], komt de vraag bij mij op waarom er gele vlekken in het gras komen als bijvoorbeeld een hond erop heeft geplast. Zou het op gras dan niet beter ook verdund kunnen worden?

Het fenomeen is bekend, het ligt kennelijk aan het ureum, maar onduidelijk is of het gehalte bij honden hoger is dan bij mensen of iets anders van samenstelling?

Urine als versterkend middel

Reactie van Anton (die verder anoniem wenst te blijven), dd 10 november 2014

In de laatste nieuwsbrief van 8 november j.l. kwam o.a. het nut van urine aan bod. Dat ik daarop – als uitzondering – reageer komt door vele positieve ervaringen die ik in mijn lange leven hierover heb opgedaan.
“Laat ik meerdere mensen nu ook eens meeprofiteren van opgedane wijsheid en ervaring!” Misschien een andere manier om ‘uit de kast’ te komen, want normaliter is de reactie: ‘Doe normaal joh!”

Pinda’s groeiden niet
Voor WO II  – in het wonderschone Insulinde – woonden wij in een huis met opzij een zeer smalle strook grond. Een soort overpad voor de medemens. Deze grond was zeer arm en kon zelfs niet worden gebruikt om gras te zaaien. Op mijn aandringen mocht ik echter toch een 2-tal m² gebruiken om pinda’s te kweken mits het overpad kon blijven.
Stenen verwijderd en met de patjol geprobeerd om te ploegen. Na enige wanhopige pogingen gelukkig geholpen door onze bediende. Pinda’s gezaaid…. er gebeurde niets.
Een stiekeme tip van een Indonesiër om de grond te bemesten met de pies van kleine jongetjes, er waren er genoeg in de omtrek, bracht het wonder teweeg.

Urine van jongetjes
Het geheim was dat er in die urine van de jongetjes een geweldig overschot was aan voedingstoffen. De wereld was nog niet helemaal bedorven door kunstmest en genetisch gemodificeerde zaden uit Amerika. Kortom, onze voeding was nog rijk aan de vele vitamines, mineralen, spoorelementen en wat dies meer zij.
Vlak na de bevrijding door de Engelsen, de krijgsgevangenen van een kamp in Bandoeng mochten nog niet naar huis maar bezoek mocht wel, bezocht ik een broer van mijn moeder die ik bij toeval daar had gevonden. Alle militairen waren vel over been. Uitgezonderd één majoor die zelfs blozend en goed doorvoed rondliep. Mijn oom vertelde dat deze man de hele tijd in de oorlog zijn voedsel had weggeven aan medegevangene. En toen er eens door slecht drinkwater tyfus uitbrak heeft hij gezorgd dat in zeer korte tijd de boel weer op orde was.

Eigen pies drinken
Mijn nieuwsgierigheid was gewekt en na herhaaldelijk aandringen kreeg ik de achtergrond te horen.
Deze man at tijdens corvee op het land gewoon de rauwe gewassen die langs sloten groeiden. Wat hij aan eetbaars maar kon vinden was zijn voedsel. De epidemie had hij bedwongen met jute zakken die hij gevuld had met schoon zand. Iedereen die maar wilde mocht er in piesen; het water dat er uiteindelijk onder uit sijpelde was zo helder en schoon als het zuiverste drinkwater. Ik vroeg hem of hij dat water zelf ook had gedronken, maar tot mijn stomme verbazing was het eenvoudige antwoord: “Ben je mal, ik drink mijn pies altijd gewoon op”.

Spartaans
Lang hebben deze twee bijzondere voorvallen door mijn hoofd gespeeld. Het is de leidraad in mijn leven geworden en daardoor stond ik open voor verdere ontwikkeling in de voedselketen.  Vele theorieën van diverse oorsprong hebben bevestigd wat ik uiteindelijk heb vastgesteld: de mens moet een overdaad aan natuurlijke voedingstoffen binnen krijgen opdat het lichaam dan zelf kan uitzoeken wat het nodig heeft en gebruiken. Wat op dat moment dan over is vindt zijn weg naar buiten via de gebruikelijke kanalen.

Jarenlang heb ik ook in de donkerste tijden van het jaar –  weer, wind en koude trotserend – tijdens weekenden gekampeerd en daarbij het voorbeeld van de majoor gevolgd. Voedsel genuttigd wat op dat moment van het jaar in het wild groeide en het nodige vocht binnen gekregen met eigen urine. Een wondje? Pies erop! Enz.
Spartaanse zelfdiscipline?
En ik zou het bijna vergeten: medicijn-vrij tot op de dag van vandaag en nog steeds kerngezond.

Ik ben het kwijt.

Anton