A Propos Bistro is onmogelijk

Een week geleden zag ik dit fraaie kookboek liggen. Ik viel ervoor. Het was slechts € 29,90. En dat voor bijna 500 pagina's en 300 recepten. Het boek straalt warmte uit. Nostalgie. De geur van bistro's van de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw. Maar bij nader inzien…..

BOEH KNOR-KNOr Mèèèh

's Avond, in mijn luie stoel, glas wijn naast me op het bijzettafeltje, begon ik het te lezen. Mooie foto's van vrijwel alle gerechten. Beknopte receptuur. Dat alles rijkelijk gelardeerd met pagina's vrij onzinnige tekeningen en geleuter. Zoals "Hoe krijg je een Marseillaans accent", een pagina met eenvoudige tekeningen van pakweg twintig zee- en binnenwatervissen (waaronder de in Nederland vrijwel uitgestorven zoetwatervis kwabaal – in het Frans: lotte) of een Frans lied, tekst en notenbalk. Eerst lijkt het leuk, maar de tweede en derde keer stoort die onzin. Net als de titel BOEH KNOR-KNOr Mèèèh van het deel waarachter de vleesgerechten staan.
Ik ben niet van de kleuterschool, ja!

Onmogelijke recepten

De recepten zijn kort en bondig opgeschreven. Dat is niet erg. Maar er wordt af en toe gebruik gemaakt van producten uit een ander gerecht ("wat over is van de pot au feu" – tja, die moet je dan wel daags tevoren hebben gemaakt.). Er treden ook meer significante problemen op.

1. Ze gaan van een uiterst rijk gevulde voorraadkast uit. Heeft u ingemaakte kastanjes? En zo nee – het tweede probleem
2. Ingredienten zijn niet of moeilijk te krijgen in Nederland
3. Onbegrijpelijkheid van recepten c.q. ingrediënten

Meauxmosterd en capucin

Er worden namen gedropt zonder dat je weet wat het is. Zoals detartiflette waarin 1 reblochon wordt gebruikt. Wat is dat? Het wordt in plakken gesneden, dus het is vast. Enfin, daarvoor is een oplossing: Internet en Wikipedia. Maar erg handig is dat niet. (Reblochon is kaas.)
Zo ook: waar haal ik meauxmosterd (staat niet op Wikipedia). Of het recept voor Duif à la Ficelle (wat een taalgebruik: duif met een touwtje?) waarin 1 capucin nodig is. "Flambeer met boter uit de capucin" staat er. Hier heeft de redactie nog wel een toevoeging onderaan het recept geschreven. "Een capucin (in het Gascons ook wel coquron genoemd) is een soort trechter van gietijzer aan een lange stok die wordt gebruikt om gevogelte te bedruipen. De trechter wordt roodgloeiend gemaakt in het vuur [….]." Enfin, u snapt dat dit recept zeer goed na te maken is. Thuis. Maar niet heus. Wat beoogt de uitgever? Een kookboek of een geschrift over de Franse bistro-eetcultuur?

(De Franse Wikipedia kent capucin alleen voor apen, vogels, knopen en monikken. En een plaats in Quebec. Coquron komt niet voor.)

Spijt

Ik ben gevallen voor een boek en ik heb er spijt van. Wil ik het kwijt? Nee, dat nu ook weer niet. Er staan nog wel leuke en maakbare recepten in. En het inspireert. Ik kan natuurlijk wel doorschrijven, maar lees de recensies van Onno Kleyn en Karin Luiten. Zij hebben hetzelfde gevoel als ik:

Onno Kleyn

Karin Luiten