Zaterdag 2 augustus dineerden we op ‘t Hof Welgelegen in Middelburg. Omdat het een agrarisch bedrijf is, heet het boergondisch. Maar dan wel van de hogere boeren stand. Het was aangenaam verpozen en uitstekend eten. Van harte aangeraden.
Als u ook op ‘t Hof Welgelegen wilt dineren, klik dan hier. (Wij waren er al eens eerder; lees dit.)
Dat is een verrukkelijke binnenkomer! Als we de eerste passen op de fraaie binnenplaats hebben gezet, krijgen we van Esther een ontvangstdrankje, een uiterst smakelijke mix van wortel- en limoensap, spa rood en limoenrasp.
Rondleiding
Het diner begint straks. We krijgen eerst een korte rondleiding van Ard van der Kreeke.
Rond ’t Hof Welgelegen ligt pakweg 5 hectare landbouwgrond. In Sint Laurens (iets verderop) hebben ze nog een duizend meter kas en een koelhuis. En sinds kort hebben ze er 20 ha bij. Noem het stadslandbouw: De gemeente Middelburg verpacht braakliggende stukken grond, die nu geschikt worden gemaakt voor biologische landbouw. Door de mensen van ’t Hof worden de terreinen verrijkt, opgeknapt en er wordt voor goede afwatering gezorgd.
“We moeten momenteel soms driekwart van de groenten bij kopen,” verklaart Ard. “Straks is dat niet nodig.”
Op ’t Hof Welgelegen wordt heel bewust en gespreid geteeld. Geen duizend bloemkolen ineens, maar bijvoorbeeld vijfhonderd en later weer vijfhonderd. En er liggen altijd twee akkers een jaar braak, om te herstellen. De klanten tellen zo’n vierhonderd afnemers van de groententas, de Zeeuwse horeca en losse verkoop in de eigen winkel.
Naast groenteteelt lopen er sinds kort Marans kippen
De schuur in
Na de rondleiding mogen we aan grote tafels in de schuur annex keuken annex winkel annex … – het is dus boergondisch dineren.
Tijdens het diner worden mooie wijnen geschonken.
Een amuse. We eten uit het ei een eiersalade met wat doperwtscheuten. Grappig en een uitstekende opmaat tot het volgende.
De eerste gang is een mooi bordje. Zachtgegaarde makreel op Zeeuwse vlegeltarwe
“Alles wat Zeeland te bieden heeft”, zegt de kok als toelichting op deze gang van mosselen, kokkels en scheermessen. Met een jonge venkel. Een en ander in een jus van of met rauwe room en onderop een bedje van zeekraal. Het is smullen. Maar we zijn er van overtuigd dat Zeeland nog meer te bieden heeft.
En dan komt Livar. De eigen bonte bentheimers zijn nog niet aan de slacht toe. Dus een escape naar ook mooi varkensvlees. Livar is, in tegenstelling tot wat velen denken, geen ras. Het zijn gebruikskruisingen. De kok noemt het de varkens van de abdij, maar dat is promotie, geen werkelijkheid (lees dit).
Drie bereidingen van Livar, heet het. Met een stamppotje met frisee-sla, een jonge gele courgette, zilverui, rode biet, taugé, wat cantharellen èn bloedworst.
“Ah! Bloedworst,” zegt een dame drie plaatsen verderop aan de tafel. Alsof ze er jaren naar gesmacht heeft. Wij, d.w.z. de zes mensen om ons heen, mrs. M en ik, hebben de bloedworst an sich niet kunnen identificeren. Misschien in de saus verwerkt? Maar dat mag de pret niet drukken. Het is allemaal erg smakelijk en het vlees is perfect bereid.
Het dessert is fruit rond een torentje van hangop en een bol bramenijs. Nu is het al behoorlijk duister geworden. Buiten en ook in de schuur. Wat er allemaal op het bord ligt mag u zelf aan de hand van de foto identificeren; we hebben dat niet meer genoteerd. Maar dit klassiek ogende schilderij was lekker en ging er in als koek – of Gods woord in een ouderling?
Geen maaltijd is in Nederland compleet zonder afsluitende kop koffie. Erbij wat nog wat zoetigheden, waaronder een warme madeleine. Een ouderwets gebakje en in dit geval een niet te versmaden ouderwets gebakje.
Genoten & aangenaam gezelschap
Al met al hebben we genoten. We danken de aardige mensen om ons heen voor het aangename gezelschap – zo spreek je nog eens iemanden. Ze kwamen allen uit Middelburg, dus we leerden veel over de stad.
Dineren op ’t Hof Welgelegen kost, meen ik, rond de vijftig euro per persoon, inclusief wijnen of andere dranken. En eigenlijk is dat een uitzonderlijk fraaie prijs-prestatieverhouding. (Goede olijfolie gebruiken ze daar trouwens.)
Naschrift: Hennen en hennen
“Wij noemen dit hanen en hennen <klinkt op zijn Zeeuws als ‘hennen’ en ‘hennen’>,” zegt de man aan die aan het hoofd van de tafel zit. Hij is hier met zijn echtgenote en haar zus.
Ik kijk hem verbaasd aan. Wat zegt die man?
“Kijk maar eens goed,” vervolgt hij “Zie je er een kip in?”
Ah, het is de bedoeling dat ik naar de kokkel kijk.
Ziet u het? Grappig, hè. (Deze afbeelding is een uitvergroting van een deel van de andere foto van het bord. Dus niet loepzuiver, maar voldoende duidelijk. Toch?)
Elke keer geniet ik weer van de nieuwsbrief. Complimenten hiervoor!!
Dank – en daar genieten wij weer van!