Persgroep (o.a. Volkskrant, Trouw), Wegener e.a. grazen het Internet af, op zoek naar teksten uit de kranten. Met de Auteurswet uit 1912 in de hand, wordt rücksichtslos grof geld geclaimd. U leest daar niets over, want de kranten bepalen zelf wat nieuws is…. Wij nemen de handschoen op. We hebben een tegeneis ingediend. Op 7 maart a.s. verschijnen we voor de rechter.
Wij betalen liever die duizenden euro’s aan een goede advocaat, dan te worden gechanteerd. Daarom hebben we met mr. Anne Voerman van DLA Piper een heel goede intellectueel eigendom-advocaat in de arm genomen. (Auteursrechten vormen een deel van het intellectueel eigendom.)
Eis? Tegeneis!
Nu zij ons zonder pardon voor de rechter dagen, hebben wij een eis in reconventie – tegeneis – ingediend. Wij vragen de rechter dit verdienmodel van de kranten tegen het licht te houden en een fundamentele uitspraak te doen.
Op 17 juni 2011 ontvingen wij een exorbitante claim van ruim € 4.600 euro omdat we op onze website teksten uit de kranten openbaar zouden maken.
36 Cent per woord en dan nog eens 100% boete en kosten. Nogal grof, vinden wij. Niet alleen publiceren we de teksten niet 1:1 op onze website, maar ook omdat een aanzienlijk deel van de claim een verhaal over onszelf, in VK Magazine in 2010 betrof.Wat we hebben gedaan, leest u hier.
In dat kader hebben wij een website geopend. Krantenleed (lees het zoals u wenst, dus of: Krant en Leed). Over onze casus en alles wat ermee samenhangt.
Intimiderend gedrag
Zonder pardon voor de rechter
Er wordt direct geclaimd. Er wordt geen waarschuwing gegeven – dat hoeft niet, omdat het wet is. Maar het ware wel zo fatsoenlijk geweest van deze kwaliteitskranten, die het zelf zo vaak hebben over de verhuftering van de maatschappij.
En wie niet betaalt wordt zonder pardon voor de rechter gesleept. Omdat ‘m de crux zit in het begrip ‘openbaar maken’ van andermans tekst, verliest menigeen. De uitspraak van de rechter staat vervolgens ook op Internet en daar gaat vervolgens weer een dreigende werking van uit.
Heel slim allemaal.
Uiterst intimiderend.
Veranderde werkelijkheid
De Auteurswet uit 1912 is gemaakt om o.a. werken van letterkundige aard te beschermen. Dus werken van Stijn Streuvels, Marsman of Menno ter Braak. Of artikelen uit de Katholieke Illustratie, om maar eens wat voorbeelden te noemen.
Rest de kwestie dat de eigenaar van de tekst – en alléén de eigenaar van de tekst – mag bepalen wat er met zijn tekst gebeurt. Dit is de kwestie van de openbaarmaking. Daar zijn we het niet mee oneens. Alleen de wijze waarop de kongsi Persgroep/Cozzmoss/Banning handelt, heeft geen pas.
We gaan door tot het gaatje
Cozzmoss/Banning sleept ons namens de Persgroep voor de rechter. Zij eisen geld. Ze maken o.i. oneigenlijk gebruik van de (bedoeling van de) Auteurswet. Dus hebben wij een tegeneis ingediend. Wij willen dat de rechter een fundamentele uitspraak doet over dit verdienmodel van de kranten. En desnoods gaan we door tot het Europese Hof. Het is een principezaak geworden.
Voor de kantonrechter hebben we dubbel en dwars verloren. De rechter keek niet naar de inhoud, maar paste de wet naar de letter toe. Was ongevoelig voor alle argumenten. Het feit dat Cozzmoss/Banning als bewijs voor de 36 cent eigenlijk alleen facturen van kranten onderling (van binnen het eigen concern) aanvoerde, werd geaccepteerd.
Voor het oudste artikel over ons, waar we bovendien aan hadden meegewerkt, hadden we geen toestemming gevraagd aan de Volkskrant. Toen waren we onwetend en goed van vertrouwen. Voor drie artikelen nadien in dezelfde krant, hadden we wel toestemming gevraagd en gekregen. De rechter had kunnen zeggen: “Het was aannemelijk geweest dat u ook voor het eerste artikel toestemming had gekregen.” Hij zei echter: “Dat wil niet zeggen dat u voor dat eerste artikel ook toestemming had gekregen.” En dat kostte ons dus pakweg 3.500 euro.
We zijn nu in hoger beroep. We hebben deze weg via kantonrechter zelf gekozen.
In hoger beroep hebben we gewonnen!