Makkelijke, stevige en lekkere witte bonensoep met Hollandse garnalen. Ook wel bijzonder, want dit recept blijkt op het Internet vrij uniek.
-
Simpel. Week de droge bonen een twaalftal uren (nacht) in koud water. Verschoon het water desgewenst een paar maal, dat kan flatulentieverminderen. Kook ze in pakweg een uur of twee, drie gaar – het duurt altijd langer dan je denkt. Afgieten.
-
Kook de gekookte witte bonen verder in de bouillon en met de prei in grove stukken. Als dit goed gaar is alles pureren.
-
Naar smaak een scheut room erbij. En desgewenst nog met extra bouillon verdunnen.
-
Kieper er de garnalen in. En kook niet te lang door!
1. Eerlijk gezegd weet ik niet exact meer hoeveel groentenbouillon we erin hebben gedaan. Die twee liter lijkt wel een mooi uitgangspunt.
2. Gezien alle kokerij die dag hadden we de soep met garnalen wel per ongeluk te lang doorgekookt. Het was nog steeds uitstekend, maar de garnalen waren enigermate gedesintegreerd.
3. TX65 garnalen: dagvers, in Nederland, gepeld. Is via Jan van As bij Hanos te koop en ook elders. De prijs is overigens soms lager dan van de reguliere Hollandse garnalen – TX65 (of Jan van As) hanteert dagprijs
13 januari 2013
Op 3 januari hadden we een soortement nieuwjaarsborrel en onze vrienden een maal bestaande uit allerlei hapjes beloofd. Normaliter kunnen we twaalf, soms veertien, man aan onze tafel kwijt, nu hadden zich tweeëntwintig gemeld. Ook leuk. Staan, drinken, eten, praten. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd. Deze witte bonensoep was als klein hapje in (dus) een klein kopje geserveerd. En uitmuntend van smaak.
Het idee voor deze witte bonensoep komt omdat we een keer bij Groenland in Driebergen hebben gegeten. Ik meen dat ik een soep met deze naam op de kaart zag staan. Maar ik kan mij vergissen. Wij vonden Groenland geen bijzonder restaurant. Ze zeggen duurzaam en milieubewust te zijn, maar ja, wie is dat niet anno 2013? De bediening had een fantastische productkennis. De kazen komen uit de streek. Ja, ja. Twee. En uit Friesland (Blue de Wolvega). En Reypenaar die, na even over goede oude kaas te praten, ja-nee-dan toch Olde Remeker zou zijn (“Ja, de familie Remeker was twee weken geleden nog in ons restaurant.“) – dus niet, ‘t was wel Reypenaar. Van die dingen. Dan houden we onze mond. De man die ons met deze onzin met een kluit in het riet wilde sturen, was nota bene de eigenaar Niels Oosthoek (zien we achteraf). Ach, misschien was het zijn dag niet. Kabeljauw op zuurkool leek mij lekker. Wordt met echte friet geserveerd. Maar de zuurkool bleek zuurkoolstamppot te zijn met nogal veel aardappel. Dat was met de friet een, voorzichtig gesteld, wonderlijke combinatie.
Enfin, het moet gezegd: we waren gewaarschuwd. We hadden onze Slow Food-vrienden van afdeling Utrecht gebeld of ze een goed restaurant in Driebergen kenden – nee, nou ja, misschien Groenland, hoewel het wel kon verkeren, luidde de waarschuwing. Ze hadden gelijk.
Maar, het moet gezegd – de prijs-prestatie bij Groenland was uitstekend.
