In 2015 minder maar in 2016 leverde het een bijzonder geslaagde oogst. Dan hebben we het over de paprika nardello, die er verraderlijk uitziet als een fikse Spaanse peper, maar mooi zacht van smaak is. Anno 1887 en voor die tijd.
Was het de plaats in de kas? Of het moment van zaaien? Of te veel water? In 2015 stond de paprika rechts achterin in de hoek. Dit jaar stond ze direct, rechts naast de deur. Aangezien de deur van de kas vaak open is, kan het zijn dat het daar wat koeler is dan helemaal achterin. Het kan ook zijn dat de bestuivende insecten er beter bij konden.
We hebben in de kas in de grond een ‘zweetslang’ die aangesloten is op een regenton. Zo blijft de grond constant vochtig. Misschien had nardello in 2015 op die plek het te veel water? Want als de grond te vochtig is, is de productie lager, hebben we geleerd.
Eigenlijk weten we niet meer wanneer we nardello in 2015 hebben gezaaid. In 2016 was het gelijk met de tomaten, begin maart.
Korte schets
De plant wordt een anderhalve meter hoog en levert redelijk wat vruchten. De paprika’s worden een twintig centimeter lang. Ze hebben een dunne schil, anders dan de reguliere bijna ronde paprika’s uit de winkel, die een nogal vlezige schil hebben. Net als alle pepers en paprika’s zijn ze in den beginne groen. Nardello wordt snel rood.
Ze zijn rijk van smaak en dit, gecombineerd met de dunne schil, maakt het ook leuk om ze subtiel in rauwkost te verwerken of te bakken.
Omdat ze een dunne schil hebben zijn ze, net als hun scherpe broeders, goed te drogen. Prik naald en draad door de steel van de paprika en hang ze in de zon te drogen.
Het verhaal
Een verhaal doet het altijd goed en in hoeverre het waar is, weten we niet. Nardello komt in de zaadcatalogi ook voor als Jimmy Nardello, vernoemd naar de zoon van immigrantenpaar Guiseppe en Angela Nardello, die het zaad in 1887 meenamen uit het zuiden van Italië.
Zo zie je maar weer: eerst worden ze uit Zuid- en Midden-Amerika naar Europa gebracht en daarna gaan bepaalde selecties (rassen) weer terug naar de Ameríka’s.
Guiseppe Nardiello (met i) woonde, naar verluidt, met zijn vrouw Angela in het zuid-Italiaanse stadje Ruoti. Het telt momenteel zo’n 3.500 inwoners, dus klein. Sommige bronnen zeggen dat het aan de Tyrreense Zee ligt, maar dat is niet zo. Ruoti ligt midden in het land. Uit overleveringen van zijn kleinzoon begrijpen we dat het niet zozeer Guiseppe was, maar zijn vrouw Angela die tuinierde. Ze teelden al in Italië paprika’s. In 1887 gaan ze, met hun eenjarige dochter Anna en een hand vol zaden, naar de Verenigde Staten. Daar vestigen ze zich in Naugatuck, Connecticut. Op de Wikipediapagina van deze plaats ontbreken Guiseppe en Angela bij de ‘notable people’. Ze hebben kennelijk weinig indruk gemaakt. Maar leven nu wereldwijd voort in deze paprika.
Angela teelt ook in Amerika haar paprika’s en krijgt bovendien in totaal elf kinderen. Op school verloren de kinderen de i uit hun achternaam, omdat de onderwijzers dat beter vonden vanwege de uitspraak. En zo is het gebleven.
Het vierde kind kreeg de naam Jimmy. Hij had tuingenen van zijn moeder en teelde vele paprika’s, waaronder deze, zijn favoriet. Jimmy stierf in 1983 en voor zijn dood doneerde hij het zaad aan Seed Savers Exchange. En daar heet het Jimmy Nardello’s Sweet Italian Frying Pepper. Wij kennen onderscheid tussen paprika en peper (scherp), maar in het Engels zijn het allemaal peppers. Zonder capsaïcine is het een zoete peper (sweet pepper).
Rest de vraag: Wat is de geschiedenis van deze paprika voordat de Nardiello’s naar Amerika trokken?
Slow Food’s Ark van de Smaak
Slow Food heeft in de Verenigde Staten deze paprika aan haar Ark van de Smaak toegevoegd. In deze virtuele ark zijn allerlei bedreigde voedselsoorten opgenomen, of het nu granen, groenten, kaas, vleeswaar of wat dan ook is. Nederland kent ook een Ark van de Smaak.
