Nieuw-Zeelandse spinazie is geen familie van de spinazie, maar het blad en de jonge stengeltoppen worden als spinazie gegeten. Het zaad is groot, dus daar verwacht je wat van. Barstensvol kiemkracht. Niet dus.
Ruwe bolster
Eigenlijk is het zaad geen zaad, maar een harde, gedoornde vrucht. Een ruwe bolster, met daarin drie tot vijf zaadjes. Vorig jaar kreeg ik van iemand voor het eerst een zakje "zaad". Ik kende het wel, Taco IJzerman heeft o.a. Nieuw-Zeelandse spinazie in De Ommuurde Tuin. Het leek mij een goede opvolger van de wilde spinazie, omdat het ongevoelig is voor hogere, zomerse temperaturen.
Ik zaaide en het werd niets. Na verloop van tijd kwam een enkel sprietje op. Dat was het. Later bedacht ik mij dat ik andere 'enkele sprietjes' waarschijnlijk voor onkruid heb aangezien en eruit getrokken. In 2008 geen Nieuw-Zeelandse spinazie op tafel.
Warm kiemen
Later las ik dat het kiemt bij nogal hoge temperaturen. Dat was dus de oorzaak. Ik had in de volle grond gezaaid en de zomer van 2008 was niet bepaald warm.
Het meerendeel van de zaden/bolsters is gekiemd, maar nog steeds kan het gebeuren dat er op een goede dag er weer een sprietje bij staat.
Daar wachten we niet meer op. Het zijn voldoende zaailingen.
VELT raadt in de bijbel Handboek Ecologisch Tuinieren aan het zaad eerst 24 uur in water te weken – dat hebben we niet gedaan – en er twee per potje te zaaien – dat hebben we niet gedaan.
Woekeraar
U zou het niet zeggen, maar het hiernaast afgebeelde plantje zal straks heftig tekeer gaan. VELT schrijft dat Nieuw-Zeelandse spinazie een trage starter is, "Eens ze echter op dreef is, is ze niet meer te stuiten en ook het onkruid is er dan niet meer tegen opgewassen." Ze raad aan de plantjes op 80 x 80 uit te planten.
Enfin, in 2009 nog genoeg te eten tot medio november. Bij vorst sterft Nieuw-Zeelandse spinazie af.