Op 16 februari oogstten we onze eerste witlof van het jaar. We plaatsten de foto op Facebook en een hongerige eetschrijver reageerde. Dat leidde tot een ontzettend leuk artikel in de krant en veel reacties. Want het ging natuurlijk over smaak en de eeuwige zoektocht naar de authentieke witlof met dat heerlijke bittertje.
Felix Wilbrink heet de journalist. Een uiterst aimabele man die vaak de juiste toon weet aan te slaan als het over eten en drinken gaat. We komen elkaar bij gelegenheid tegen; eind 2018 had hij al enkele pagina’s aan yacon gewijd, een groente die in opkomst is. En, eerlijk is eerlijk, telkens blijkt dat onze kijk op het leven op deze aardkloot niet of nauwelijks afwijkt.
Tuinfilosoof
De insteek van het gesprek was ‘bittere witlof’. Het kreeg al snel de wending naar een initiatieproces, noem het inwijding in het leven. Felix heeft daar een interessante kijk op en eerlijk gezegd zit daar wel wat in. Hij noemt mij in het artikel tuinfilosoof, een vriendelijke overdrijving, want zelf kan hij er ook wat van.
Bitter is voor volwassenen
De smaak van witlof is weg – omdat we het niet lekker vinden? Of omdat kinderen het niet lekker vinden? Kinderen doen geloven in Sinterklaas is liegen? Of is het juist heilzaam dat kinderen op een later moment erachter komen dat ze jarenlang voor de gek zijn gehouden? Tegenvallers werken vaak louterend; het leven is niet altijd zoals het wordt voorgespiegeld. Hoe jonger een kind dat leert, hoe steviger hij of zij later in de maatschappij staat. Laat een kind maar een of twee keer een grote teleurstelling oplopen. In het artikel staat: “Dan kwam de dag dat je het opeens at, zonder dat je het in de gaten had, natuurlijk in de ovenschotel met ham en kaas. En je voelde je groot. Nu at je als de volwassenen. Daarbovenop komt dat met het vorderen van de jaren de smaak van ouderen iets afneemt. De tong zoekt prikkels. En niet in het zoet, maar juist in bitters. En daar komt de hang naar bittere witlof vandaan.” Dus bittere witlof, de smaak bitter, is vormend. Als je het waardeert, ben je volwassen.
Wat later gaan we met de fotograaf de tuin in, naar onze koude bakken. Ik graaf wat witlof op, foto’s worden gemaakt. Bij het afscheid nemen ze wat echte witlof mee. Felix geeft de fotograaf nog instructies hoe het voor de foto moet worden klaargemaakt. Een leuke bereiding, geen ham-kaas, maar wel bakken.
Die middag na ons gesprek stuur ik Felix nog wat links. Onder andere over witlof, het teloor gegane witlofcentrum van de wereld Haren en over de Urzeit-Code. Natuurlijk moet het behapbaar blijven in de krant, maar nu kan ik hier, in dit blog, wat links kwijt en uitweiden 🙂
Het artikel verschijnt op 7 maart 2020 in De Telegraaf (het staat niet voor iedereen online). Wij lezen het dagen later want we stonden met een kraam op de Groenmoesmarkt. Mrs. M schiet in een schaterlach als ze leest: “Voordat u denkt dat meneer Wilbrink weer helemaal doordraait, Norbert Mergen is het helemaal met me eens. En samen leggen we heel wat gewicht in de schaal.”
Aan het einde van het artikel nodigt Felix zijn lezers uit mee te helpen met de zoektocht naar de bittere witlof. Enkele dagen later krijg ik via hem een fiks aantal e-mails om op te volgen. Er zit een aantal goede tips tussen. Dank aan de lezers.
Der Urzeit-Code
Op een eerdere oproep, in onze eigen nieuwsbrief in 2015 reageerde onder andere een heer Martens. Hij had een patent van Ciba Geigy (thans Novartis) overgenomen. Het bedrijf onderzocht in de tachtiger jaren van de vorige eeuw in hoeverre planteigenschappen konden worden veranderd door een sterk elektrostatisch veld. Experimenten wezen erop dat de planten uit de behandelde zaden oeroude eigenschappen hadden. Terug in de evolutie. Zo zag maïs er weer uit als wat bekend was van oeroude maïs, granen werden getest en zelfs de nazaten van een regenboogforel vielen terug in een van de voorouders. Een en ander is beschreven in het boek Der Urzeit-Code.
Martens stelde voor actueel witlofzaad te behandelen en wellicht zou het terugvallen in de bittere voorvader. Het is er niet van gekomen. Hij heeft er veel aan gesleuteld.
Op 3 februari 2020 mailde hij ons: “Tot grote opluchting van mijn vrouw ben ik gestopt met het verder bouwen van de hoogspanningsgenerator. […] Ik stond reeds op het punt om de hoogspanningsladder in te gieten in speciaal 2-component hars met hoge doorslagspanning (20.000 Volt per mm). Waarom ik persé die 25.000 Volt wou: Het patent spreekt van 500 tot 1000 Volt per cm, en dan kon je met 25.000 Volt er een bakje van 25cm hoog (of hoger) onder plaatsen.”
Hij eindigt zijn mail met “Maar ik geef nog niet op…”
Witlof van Lidl
Nog even dit: Dochter Gabi had een week later wat struikjes witlof bij Lidl gekocht. Ze bleef eten. En omdat ik de laatste witlof uit de koude bak had gehaald, wat niet genoeg voor drie volwassenen was, moest er wat bij worden gekocht.
We kennen Lidl van de reclame die zegt dat ze nummer 1 is in kwaliteit van groente en fruit. Een en ander op basis van het GfK Vers Rapport. Dat is een klantenwaardering op basis van 6900 supermarktbezoeken (we nemen aan 6900 verschillende klanten en geen supermarktmedewerkers). De volgende aspecten krijgen een cijfer: aantrekkelijke aanbiedingen, kwaliteit/versheid, ruime keuze, presentatie, deskundigheid medewerkers. Het hoogste gemiddelde cijfer wint.
Als je er dieper over nadenkt, zegt dit heel weinig.
Het type klant van Lidl is een andere dan die van Albert Heijn. Misschien is die laatste veel kritischer, heeft die veel hogere verwachtingen. En het zegt helemaal niets over de smaak en inherente kwaliteit van wat wordt aangeboden. Consumenten keuren de eigen winkel waar ze dagelijks boodschappen doen.
Onze eigen witlof mist de ouderwetse bitterheid, maar heeft wel smaak. Die van Lidl is werkelijk laf. Je proeft niets. Leidingwater heeft meer smaak, dat moest ook Gabi beamen.
In verband met auteursrechten èn dat dieplinken niet mogelijk is, hebben we afbeeldingen van het artikel “beschadigd” zodat e.a. niet geheel opnieuw is openbaar gemaakt en het karakter van citaat/voorbeeld heeft. We hebben helaas ervaring. Overigens hoorde De Telegraaf niet bij de uitgevers die gebruik maakten van de maffiose praktijken van Cozzmoss/Auxen. Wel de Persgroep (.a. de Volkskrant, Trouw en Algemeen Dagblad).
de lof van de Hofwebwinkel is heerlijk, bijna net zoals vroeger. Ik ben 78 en at nooit meer lof omdat , waar ik het ook kocht, ik het naar prut vond smaken. IK heb lang gespeurd naar bittere lof, bittere spruitjes. Maar nu eet ik zeker 1 keer in de week lof, zonder sausje of ham en kaas, gewoon gaar gestoomde struikjes. Echt heerlijk.