Verwarm de oven voor op 200o C.
Wij hebben een quicheschaal gebruikt. In het deeg zit voldoende olie, de geglazuurde schaal hoeft niet nogmaals te worden ingevet. Dat kan bij een springvorm anders zijn. U kookt, dus u beslist of u nog een lik boter of olie aan de binnenkant van de vorm smeert.
De spruitjes kort voorkoken, ze moeten beet houden. Sommige mensen zeggen: als ze bij het koken beginnen te ruiken, dan afgieten – en koud naspoelen, om doorgaren te stoppen. Wij houden ervan net voor dit moment te zijn. Het is dus een minutenkwestie.
Deeg voor hartige taart: zie hier (rechter variant). Rol het deeg uit tot een lap van de juiste grootte en bekleed de quichevorm ermee. Bak die een kwartier of zo in de oven voor.
Smoor/fruit de ui en knoflook glazig in een koekenpan met wat olie.
Ondertussen mengt u de ricotta met de eieren en verdunt dit met wat melk. Tot een gietbaar beslag. Voeg er wat peper en zout aan toe. De saliebladeren snijdt u grof en mengt dit door het beslag. Net als de gefruite ui en knoflook.
|
|
Haal de quichevorm uit de oven. Meng de spruiten met het beslag en giet dit in de quichevorm. Werk het zo uit dat het mooi in een laag verdeeld is en duw de tamme kastanjes ertussen. Het fraaist is het als het volledig dicht aaneengesloten is. |
|
|
Zet gedurende een minuut of twintig terug in de oven. Haal er uit om de kaas erover te strooien en zet nog even terug. |
14 januari 2010
We hebben veel spruitjes. Hoewel, dit lijken de laatste te zijn. En, voor wie het nog niet heeft gemerkt, we zijn helemaal gevallen voor Smaakvrienden van Angélique Schmeinck. Dus we combineren ons suf. Door dit boek zijn wij samen met Angélique ook het weblog Smaakvrienden gestart. Deze is op 7 januari 2011 "de lucht in gegaan". En daarop hebben we ook al wij spruitjesgerechten geplaatst – of staan nog in concept geparkeerd, want het moet wel wat worden gedoseerd.
Door de kruiden in het deeg was het bakken een feest van geur. Heerlijk.
"Dit is een blijvertje," zei René direct toen hij de eerste hap had genomen.
"Lekker," zei mrs. M toen ik haar vroeg wat ze ervan vond. Ik moest wat aandringen. Is ze al zo verwend dat ze dit niet meer bijzonder vindt, of was het maar zo-zo naar haar smaak? Ach, ik ken haar goed genoeg: als ze het niets vindt, dan zegt ze het ook. Onomwonden.
Dus, vooruit, dit komt als recept op onze eigen site.
