Velen van ons blijven in de zomervakantie thuis, of vieren van huis uit vakantie. In de moestuin is het nu wat aanrommelen: beetje wieden, nog wat zaaien en uitplanten. Want nu zijn we in de gelukkige maand gekomen, waar we oogsten kunnen binnenhalen. De kroon op ons werk.
Juni heet zomermaand. Wat is er nog te doen in de tuin? Ja, boerenkool uitplanten – dat heet een half jaar vooruit denken. En wat nog meer? Wieden. Juni heet ook wiedemaand.
De roveja is een oeroude erwt die nog maar door enkele boeren in het midden van Italië wordt geteeld. Het zou in het neolithicum al tot het basisvoedsel van de toenmalige mens hebben behoord.
April vergt traditiegetrouw het meeste zaai- en plantwerk. Binnen zijn de vorstgevoelige planten voorgezaaid. Ze wachten om naar buiten te gaan. Dat moet officieel na de IJsheiligen! Maar de voorspellingen zijn uitstekend. Zullen we het wagen? (Maar waarom?)
De verfplantentuin ziet er uit als een woestijn. En toch, als je één vinger diep graaft, is de grond vochtig. We houden moed dat de nieuwe planten erin slagen dat vocht pakken te krijgen.. Ondertussen zijn we begonnen met het uitplanten van de uit zaad opgekweekte planten.
Onze Plantjesdag, zo rond de IJsheiligen, kennen we al jaren. Het teveel aan wat we voor eigen toepassing en gebruik kweken verkopen we dan. Nu gaan we richting heuse kwekerij van voor de mens nuttige planten. Eetbare gewassen, maar ook verfplanten, heilzame kruiden en dergelijke.
We leven in vreemde tijden. Stille straten, drukke supermarkten, kinderen thuis van school. Gelukkig gaat het werk in de tuin gewoon door. Ook de nieuwe verfplantentuin begint langzaam vorm te krijgen.
Op 16 februari oogstten we onze eerste witlof van het jaar. We plaatsten de foto op Facebook en een hongerige eetschrijver reageerde. Dat leidde tot een ontzettend leuk artikel in de krant en veel reacties. Want het ging natuurlijk over smaak en de eeuwige zoektocht naar de authentieke witlof met dat heerlijke bittertje.
De krokussen en narcissen bloeien. De vogels zingen dat het een lieve lust is. De zaaikriebels zijn nauwelijks te bedwingen, maar houdt ze in toom. De IJsheiligen zijn nog ver en straks zit je met onhandelbaar grote, langgerekte, naar licht zoekende zaailingen.
In de Eetbare Siertuin was van meet af aan een hoek die geen bestemming (meer) had en voor allerlei experimenten werd gebruikt. Er staan en stonden dus best leuke planten, maar het bleef zo’n plek waar je langs loopt en denkt: daar zouden we eigenlijk eens iets anders mee moeten doen. En dat worden verfplanten, planten die gebruikt worden om het leven kleur te geven.
Er is nog een boon, de tepary-boon. We kennen al de pronkboon en de gewone bonen (de sperziebonen en haar vele verwanten), maar de Phaseolus acutifolius bestaat ook en al heel erg lang. Ze is weer in de belangstelling, omdat ze zeer goed tegen droogte kan.
In 2019 deden we mee aan het testen en telen van een viertal rassen yacon. Twee maanden na de oogst proefden we ze. Nummer 105 werd als lekkerst bevonden.
